Uśmiechnięta pani Mariola z przedszkola

Niektórzy moi podopieczni przyprowadzają do przedszkola swoje maluchy. Najstarsi mają ponad trzydzieści lat, ale pamiętam wszystkie swoje maluchy, i z imienia, i z nazwiska - opowiada Mariola Dwojak.
Przez dwadzieścia lat pracowała w ciechocińskim przedszkolu, od sześciu jest nauczycielką w Przedszkolu Samorządowym nr 1 w Aleksandrowie Kujawskim. Nie dawno skończyła studia wyższe - Nasza pani dyrektor chce byśmy ciągle się rozwijali i doskonalili, a my - nie ukrywam - robimy to z przyjemnością. Co wieczór przygotowuję się do zajęć. Rysuję, drukuję i staramy się zaciekawić maluchy zajęciami - dodaje pani Mariola.
Tłumaczy, że nauczyciel przedszkolny musi mieć w sobie trochę zdolności muzycznych i plastycznych.
Zapewnia, że nigdy nie żałowała swojego wyboru zawodowej drogi. Nie wyobraża sobie zmiany pracy -Zawsze lubiłam małe dzieci, lubiłam się nimi zajmować. Martwię się jednak co będę robić, gdy zbliży się czas emerytury. Myślę o tym ze smutkiem - dodaje.
Od pani Marioli emanuje pogoda ducha i radość, ciągle się uśmiecha. Dzieci to czują, podchodzą, siadają na kolana, tulą się do swojej pani. - Niektóre dzieci prowadzę nawet cztery lata. Można je wtedy poznać na wskroś. Pamiętam czym moi dawni podopieczni lubili się bawić i co lubili jeść, jakie zajęcia ich interesowały. Moja praca to całe moje życie, i nigdy bym jej nie zmieniła na żadna inną - zapewnia pani Mariola, mama szestanostoleniego syna, który chce kontynuować pedagogiczne tradycje i zostać nauczycielem historii w szkole.

Zobacz miejsce w rankingu>>