4 Dywizja doszła za późno

Dopiero następnego dnia żołnierze i czołgi sforsowali rzekę przez niewysadzone mosty przy ul. Królowej Jadwigi (Viktoriastrasse) i kolejowy przy Czarnej Drodze, ale nadal posuwały się do przodu bardzo powoli. Niemcy bronili się zaciekle wzdłuż ul. Gdańskiej (Hitlerstrasse), w teatrze przy pl. Teatralnym, na Jachcicach przy ul. Ludwikowo (Ludwigshoferstrasse). Pod koniec dnia udało się otoczyć ich w koszarach na północ od ul. Artyleryjskiej (Scharnhorststrasse). Dowódca płk von Arnim bezskutecznie domagał się od dowództwa grupy armi "Środek" spełnienia niedawnej obietnicy Himmlera i przysłania posiłków. Położenie jego żołnierzy zgromadzonych w koszarach było tragiczne. Stracili kontakt z kilkoma małymi oddziałami Wehrmachtu walczącymi jeszcze samodzielnie w mieście. Ostatnie wolne drogi w stronę Nakła, Tucholi i Świecia zostały właśnie zablokowane. Gdy ostatecznie von Arnim dowiedział się, że stracił łączność radiową z siłami Generalnego Dowództwa Okręgu Wojskowego XX, zdecydował, że musi przebijać się lasami.
Odwrót zaczął rankiem w piątek, 26 stycznia 1945 r. Ciągle walcząc jego żołnierze zdobywali Maksymilianowo, Kotomierz, Mirowiec, Trzebień, Pruszcz i Łowin. Po dwóch dniach morderczego marszu udało im się samodzielnie przebić do głównych sił.
Tymczasem kilka godzin po ich wymarszu z koszar przy ul. Gdańskiej w okolice dotarła 4 dywizja pancerna Wehrmachtu. Czołgiści przebili się ze Świecia z zadaniem wyprowadzenia z okrążenia swoich rodaków. Pancerniacy dotarli do północnych obrzeży Bydgoszczy i gdy dowiedzieli się, że płk. von Arnima już tu nie ma, zawrócili w stronę Pruszcza. Ostatnie walki w Bydgoszczy skończyły się w sobotę, 27 stycznia 1945 r., trzy dni po pierwszym komunikacie o zdobyciu miasta.