W grudniu Regionalne Towarzystwo Wioślarskie Lotto Bydgostia obchodziło 90-lecie istnienia klubu. W trakcie jubileuszowej gali poprosiliśmy kliku jej uczestników by dokończyli zdanie: Gdyby nie Bydgostia (KKW) to:...

Hanna Gołębiewska-Jędrzejczak (pierwsza medalistka bydgoskiego klubu na imprezie międzynarodowej): - Gdyby nie KKW, a obecnie Lotto-Bydgostia , to nie przeżyłabym takich wzruszających chwil, jak choćby podczas jubileuszu 90-lecia. Nie spodziewałam się, że po 62 latach otrzymam przepiękny srebrny medal za wicemistrzostwo Europy zdobyte w Bled. Do tej pory miałam jedynie malutką replikę w kształcie medalika, a ten oryginalny trafił do klubu, gdzie zaginął i dopiero odnaleziony został podczas tegorocznej rozbiórki starego budynku. Klub był i jest dla mnie drugim domem. Gdy trenowałem było biednie, lecz zawsze rodzinnie i wesoło. Pamiętam, że mieliśmy do dyspozycji jedynie jeden prysznic, a w nagrodę za medal ME otrzymałam… puderniczkę. Klub jednak nie zapomina o tych co zakończyli kariery, dba o tradycje. Mam nadzieję, że jeszcze doczekam się kolejnych spotkań seniorów w nowej, nowoczesnej przystani.

Marian Drażdżewski (trzeci z lewej), olimpijczyk z Monachium, szkoleniowiec wicemistrzów olimpijskich z Pekinu Miłosza Bernatajtysa i Bartłomieja Pawełczaka: - Gdyby nie Bydgostia, to być może nie byłbym wioślarzem, a pracowałbym w przemyśle, bądź byłbym żołnierzem zawodowym. Gdy jednak jako młody chłopak trafiłem do ówczesnego KKW, to po dwóch treningach wiedziałem, że to jest sport dla mnie. Marzyłem o medalu olimpijskim. Nie udało się, choć byłem olimpijczykiem i wraz z kolegami zająłem szóste miejsce w ósemce na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium. Powetowałem to sobie jako szkoleniowiec. Czwórka bez sternika wagi lekkiej z dwójką moich wychowanków Bartłomiejem Pawełczakiem i Miłoszem Bernatajtysem zdobyła w Pekinie srebrny medal. To niezapomniane przeżycie. Cieszę się, że nadal mogę pracować w najlepszym klubie wioślarskim w kraju i przyczyniać się do kolejnych jego sukcesów, w tym wioślarzy niepełnosprawnych.

Robert Sycz (w środku), dwukrotny złoty medalista igrzysk olimpijskich: - Gdyby nie Bydgostia to, najprawdopodobniej byłbym rozgoryczonym dwukrotnym złotym medalistą mistrzostw świata, pełniącym obecnie służbę w wojsku. Przejście w 1999 roku z Zawiszy do Bydgostii było bodźcem do dalszej pracy, choć początek tej współpracy przyniósł wielki zawód w postaci braku kwalifikacji do Igrzysk Olimpijskich w Sydney. Na szczęście prezes Zygfryd Żurawski przekonał mnie, że każdy może popełnić błędy i każdy powinien dostać szansę na rehabilitację. Wykorzystałem ją i to dwukrotnie w Sydney i Atenach, choć trudno było się pogodzić z totalną krytyką mediów jaka mnie spotkała po niepowodzeniu w St. Catharines. To, że jestem obecnie nadal przy wioślarstwie, to także ogromna zasługa klubu oraz dyrektora sportowego PZTW. Chciałbym odpłacić się im medalem olimpijskim zdobytym w Tokio przez moich podopiecznych. Szkoda jednak, że to odbywa się kosztem mojej rodziny. Żałuję, że tak mało czasu poświęcam żonie, trójce wspaniałych dzieciaków.