Anne Frank była jedną z milionów ofiar nazistowskich Niemiec. Po przejęciu władzy przez Hitlera uciekła z rodziną do Amsterdamu. Tam jednak także dotarły antysemickie prześladowania i ryzyko wywózki do obozu koncentracyjnego. Wtedy ojciec rodziny Otto urządził kryjówkę w dawnej oficynie. Frankowie mieszkali tam od 6 lipca 1942 do 4 sierpnia 1944.
Anne opisała ten czas, a także towarzyszące jej emocje, przemyślenia, wspomnienia w dzienniku. Choć dziewczyna przywołuje nieporozumienia zdarzające się między mieszkańcami kryjówki, to generalny wydźwięk jej zapisków jest optymistyczny. Anne nie traci nadziei, stara się wierzyć w lepszą przyszłość.
Niestety po dwóch latach kryjówka została zadenuncjowana. Prawdopodobnie rodzinę Franków zdradził Arnold van den Bergh, jeden z sześciu żydowskich notariuszy działających w Amsterdamie, który wyjawił schowek, by chronić własną rodzinę. 4 sierpnia 1944 r. rodzina Anny została przewieziona do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau. Potem Anne wraz z siostrą trafiły do obozu koncentracyjnego Bergen-Belsen. W obozie zginęła najpierw matka, potem siostra. Anne Frank zmarła na tyfus w lutym 1945 r.
Otto Frank przeżył. W 1947 r. opublikował pamiętnik Anne, przechowany przez Holenderkę Miep Gies, jedną z osób zaangażowanych w pomoc rodzinie Franków.
Wkrótce po publikacji Dziennika Anne Frank w budynku przy Prinsengracht 265 pojawili się pierwsi chętni do obejrzenia kryjówki. W 1955 r. w gazecie „Het Vrije Volk” rozpoczęła się kampania mająca na celu ocalenie budynku i wpisanie go na listę ochronną. „Dom Anne Frank” został oficjalnie otwarty w 1960 r. W 2007 r. muzeum odwiedziło ponad milion osób.
