Biskup wybrał nowego ojca duchowego bydgoskiej diecezji. Ma wspierać księży przeżywających trudności

Na mocy specjalnego dekretu biskupa bydgoskiego Krzysztofa Włodarczyka misja ta przypadła ks. kanonikowi Ireneuszowi Kalaczyńskiemu z Murowańca

Nowy diecezjalny ojciec duchowny będzie pełnił rolę przewodnika duchowego dla księży, którzy zmagają się z trudnościami w życiu osobistym lub posłudze kapłańskiej. Jego zadaniem jest „wzmocnienie duchowej troski o kapłanów diecezji”, co w praktyce oznacza udzielanie wsparcia jako spowiednik i kierownik duchowy. Ojciec duchowny ma również inicjować „spotkania formacyjne”, podczas których rozważane mają być „wyzwaniami, jakie niesie współczesna posługa”. Ks. Kalaczyński będzie również odpowiedzialny za organizację dni skupienia dla duchowieństwa oraz przygotowywanie tematyki konferencji ascetycznych, które będą poruszane na zebraniach kapłanów.

W dekrecie biskupa podkreślono, że szczególną troską Diecezjalnego Ojca Duchownego mają być księża przeżywający trudności. W ramach swojej misji ks. Kalaczyński będzie odwiedzał duchownych w ich miejscach zamieszkania, przyjmował ich w swoim domu lub wyznaczonym konfesjonale. Jego posługa ma być otwarta i dostępna dla wszystkich kapłanów diecezji.

Podstawą kierownictwa duchowego jest szczery dialog między osobą poszukującą wsparcia duchowego a jej przewodnikiem. W rozmowie kierowany dzieli się swoimi doświadczeniami duchowymi i życiowymi, a kierownik duchowy wspiera, "poprzez uważne słuchanie, zadawanie pytań i udzielanie wskazówek".

Decyzja o powołaniu ks. Kalaczyńskiego na to stanowisko opiera się na wskazaniach Soboru Watykańskiego II oraz Kodeksu Prawa Kanonicznego, które wyraźnie podkreślają konieczność wsparcia duchowego dla duchowieństwa. Jak zaznaczono w dekrecie, obowiązki diecezjalnego ojca duchownego mają być realizowane w porozumieniu z biskupem diecezjalnym, „z poszanowaniem tajemnicy sumienia”.

Biskup Włodarczyk, wyrażając wdzięczność za gotowość ks. Kalaczyńskiego do podjęcia misji, pobłogosławił jego posługę i zawierzył ją opiece patronów diecezji.

Korzenie „kierownictwa duchowego” sięgają życia monastycznego, szczególnie na chrześcijańskim Wschodzie, gdzie kierownictwo duchowe narodziło się wśród Ojców Pustyni. Byli to eremici, których własna duchowość i doświadczenie stawały się źródłem inspiracji i wsparcia dla innych. Co ciekawe, bycie przewodnikiem duchowym – starcem – nie wymagało święceń kapłańskich. W tradycji bizantyjskiej pojawiały się nawet postulaty, by osoby pełniące tę rolę, choćby nie będąc kapłanami, mogły udzielać rozgrzeszenia.

Jednym z wybitnych przykładów takich kierowników duchowych był św. Barsanufiusz (zm. w 540 r n.e.), który wraz z Janem, zwanym „Prorokiem”, tworzył model duchowego wsparcia, w którym główną rolę odgrywało „nieustanne otwieranie się na działanie Bożej łaski”.