Dzieci na wakacjach. Ufaj, ale kontroluj

- Nastoletnia córka naszych Czytelników, gimnazjalistka, chciałaby wyjechać z rówieśnikami na wakacje. Po raz pierwszy bez rodziców. Ci jednak są pełni obaw. Zgodzić się?
- Rodzice zawsze będą mieli obawy, co może się stać, jeśli stracą nad dzieckiem kontrolę. Trzeba przede wszystkim wiedzieć, gdzie ono jedzie, co będzie tam robić, z kim i pod czyją opieką.

- Czyli, jeśli w tym gronie nie ma osoby pełnoletniej, to nie powinno jechać?
- Oczywiście, że nie.

- Szesnastolatka czy szesnastolatek argumentują jednak, że są już prawie dorośli, a rodzice ich kolegów pozwalają im wyjechać. "Skoro więc inni mogą, to dlaczego ja nie mogę"? Co odpowiedzieć?
- Powiedzieć: Jesteś moim dzieckiem. A ja cię kocham i troszczę się o ciebie. Jeśli zaś nie będzie osoby dorosłej, to różne złe rzeczy mogą się wydarzyć. Nie godzę się na to.

- Mamy więc podstawową zasadę - puszczamy córkę lub syna samodzielnie na wakacje dopiero wtedy, kiedy skończy 18 lat.
- Dla ich bezpieczeństwa. Gimnazjaliści są w takim wieku, w którym jest duża skłonność do eksperymentów czy z alkoholem, czy z narkotykami. Jeśli zatem nie będą pod opieką, to różne pomysły mogą im przyjść do głowy.

- A czy rzeczywiście to prawda, że latem młodzi ludzie zdecydowanie częściej próbują tego, co niedozwolone?
- Tak. Wakacje temu sprzyjają. Choćby dlatego, że wówczas dzieci są z dala od rodziców. Mają więcej swobody. Rodzice zresztą często także wychodzą z założenia, że dzieciom się to należy, ponieważ ciężko pracowali w trakcie roku szkolnego, a teraz mają wolne. Ale z drugiej strony mają też czas na nowe doświadczanie. Zresztą nie tylko wtedy, gdy wyjeżdżają sami, ale również podczas zorganizowanych obozów.

- No właśnie, bo przecież jeden opiekun nie jest w stanie dopilnować kilkunastu młodych osób. Ale chyba, mimo wszystko, lepiej mieć jego numeru telefonu?
- Tak. Ja zawsze wychodzę z założenia - zaufanie przez kontrolę.

- No tak, ale dziecko może nam zarzucić - mamo, dzwonisz do wychowawcy, robisz mi wstyd. Nie ufasz mi!
- Ja tobie ufam. Ale nie mogę zaufać tym wszystkim osobom, z którymi jesteś. I nie wiem, co może się wydarzyć.

- Umówić się z dzieckiem na telefony?
- Tak. Należałoby to z dzieckiem ustalić, na przykład: kontaktujemy się co drugi dzień wieczorem. A jeżeli nie zadzwonisz, to jako rodzic mam prawo zadzwonić, by zorientować się, co się dzieje. Ponieważ martwię się o ciebie.

- Jak przygotować dziecko na wyjazd? Jak z nim rozmawiać, aby nasze słowa do niego trafiły?
- Zasady bezpieczeństwa rodzic wpaja dziecku przez całe życie. Przynajmniej tak powinno być. Moim zdaniem najważniejsze jest budowanie w córce czy synu poczucia wartości. Tak, aby inni nie mieli na nie złego wpływu. Jeżeli dziecko zna swoją wartość, to nie musi przypodobać się tej grupie, która pije czy pali marihuanę. Chodzi też o to, aby dzieci naprawdę wiedziały, jako są konsekwencje ryzykownych zachowań.

- Wakacje to także czas pierwszych fascynacji, miłości, stosunków seksualnych. Rozmawiać z dziećmi przed wyjazdem o seksie?
- Należy to robić, choć doskonale wiem, że dla rodziców nie jest to łatwe.

- Może też warto pójść z córką do ginekologa? Poprosić go o przepisanie dla niej tabletek antykoncepcyjnych? Kiedy to zrobić?
- Wiek pierwszych kontaktów seksualnych obniża się. Dochodzi do nich już często u 15-16-latek. Myślę, że wtedy warto pójść z córką do ginekologa. Również po to, aby się go nie bała. O pewnych sprawach nastolatka z rodzicami wstydzi się rozmawiać, a z lekarzem będzie. Zresztą ona może już przecież mieć za sobą ten pierwszy stosunek seksualny. Mamie prawdopodobnie tego nie powie. Specjaliście pewnie tak.