Wkrótce Waleria z Winiawskich po raz drugi owdowiała, pozostając z czwórką dzieci. 15-letnia Helena, by pomóc matce, zatrudniła się w charakterze uczennicy w sklepie z konfekcją męską. Marzyła o tym, by śpiewać, tańczyć i być aktorką.

Na początku lat 20. Helena Grossówna została chórzystką w teatrze, jednocześnie zapisując się na roczny kurs tańca. Po maturze podjęła pracę w sklepie, by móc opłacić kolejne lekcje tańca. W 1926 roku była już absolwentką szkoły baletowej przy Teatrze Miejskim.

Dwa lata później - w 1928 roku - Grossówna została żoną sekretarza teatru w Toruniu Jana Gierszala, z którym wyjechała na rok do Paryża. We Francji pobierała kolejne lekcje baletowe, a po powrocie do kraju, gdzie gała między innymi w Teatrze Polskim w Poznaniu oraz Teatrze Miejskim i Teatrze Wielkim w Toruniu. W 1935 roku zamieszkała w stolicy, grając na deskach najbardziej znanych teatrów.

Choć występowanie na scenie było dla młodej i ślicznej aktorki spełnieniem marzeń, prawdziwą popularność przyniosły jej role filmowe. Przez zaledwie cztery lata, od 1935 roku do wybuchu II wojny światowej, Helena Grossówna zagrała w kilkunastu filmach, zdobywając serca kinomaniaków. Pomimo tego, że nie miała wykształcenia aktorskiego, potrafiła wczuć się w każdą rolę. Łączenie pracy w teatrze i na planach filmowych nie było łatwe.

W 1940 roku miała wyruszyć w podróż po Stanach Zjednoczonych, by występować dla tamtejszej Polonii. Miała już kupiony bilet, kiedy wszystkie plany brutalnie przerwała wojna.