Julianna Mierzwicka z Wonorza skończyła 100 lat!

Zobacz wideo: Morsowanie dla każdego? Niektórzy muszą uważać!

Przed wojną rodzina pani Julianny mieszkała w Modlinie. Ojciec był wojskowym. Pracował w miejscowym składzie wojskowym, a wcześniej – za czasów carskiej Rosji – służył w wojsku carskim. I właśnie to, że ojciec był wojskowym, spowodowało, że rodzina pani Julianny znalazła się wśród rodzin przewidzianych do deportacji. W 1939 roku wywieziono ich najpierw na Ukrainę do Wołynia. Tam przebywali do 1940 roku, pracując za wyżywienie u jednego z miejscowych gospodarzy. Pewnego dnia 1940 roku o godzinie czwartej rano rodzinę Orlickich obudziło głośne pukanie, a w zasadzie walenie do drzwi. Przed nimi stało czterech mundurowych – dwóch Sowietów i dwóch Ukraińców. Zabrali całą rodzinę na stację kolejową i umieścili w wagonach towarowych. Tak zaczęła się podróż na Syberię.

Pani Julianna trafiła do rejonu tunguskiego w rosyjskiej tajdze. Wokół rozciągały się tylko lasy i bagna. Zimą panował tam ogromny mróz dochodzący do minus czterdziestu stopni. Było bardzo ciężko. Dodajmy, że Syberii nie przeżyła siostra pani Julianny i ojciec.

Najpierw – ujmując rzecz w dużym skrócie – trafiła do Kazachstanu, płynąc tam aż trzy tygodnie tratwami z drewna. Stamtąd pociągami towarowymi kierowała się już do Polski. Najpierw trafiła do Trzebiatowa (do Modlina nie miała po co wracać, ponieważ z domu zostały tylko zgliszcza). W Wonorzu znalazła się w 1948 roku. Tu wyszła za mąż i prowadziła wraz z mężem gospodarstwo rolne.

Jak mówiła już przed laty - zahartowało ją życie, szczególnie okres wojny, który spędziła w tak nieprzyjaznych dla człowieka warunkach. Zresztą po wojnie też nie było jej lekko. Zmagała się z różnymi przeciwnościami losu. Pracowała ciężko, ale i starała się pomagać innym.