Kazimierz Górski stał się legendą polskiej piłki. Gdy był selekcjonerem reprezentacji Polski, ta odniosła swoje pierwsze wielkie sukcesy. Najpierw zdobyła złoty medal igrzysk olimpijskich w Monachium w 1972 r, następnie zajęła trzecie miejsce w mistrzostwach świata w RFN w 1974 r. Z kolei w 1976 r. podczas igrzysk w Montrealu "Orły Górskiego" sięgnęły po srebro.
Urodzony we Lwowie i mówiący z charakterystycznym akcentem Górski został wybrany najlepszym polskim trenerem XX wieku. Uhonorowany najwyższym odznaczeniem przyznawanym przez UEFA – Rubinowym Orderem Zasługi. PZPN uznał go trenerem stulecia związku. Przed przejęciem reprezentacji Polski pracował m.in. w Legii Warszawa, której wcześniej był zawodnikiem. Grał jako napastnik. Jako piłkarz zaliczył jeden występ w kadrze narodowej.
Po igrzyskach w Montrealu zakończył pracę z drużyną narodową i pracował jako szkoleniowiec w Grecji. Dwukrotnie został mistrzem tego kraju. Tytuły zdobył z największymi tamtejszymi klubami - po jednym z Panathinaikosem Ateny i Olympiakosem Pireus.
Po zakończeniu kariery trenerskiej w połowie lat 80-tych zasiadał we władzach Polskiego Związku Piłki Nożnej. W latach 1991–1995 był prezesem PZPN. Zawsze skromny, zawsze uśmiechnięty, ze wspaniałym poczuciem humoru. Zmarł 23 maja 2006 roku w Warszawie.
Do historii przeszły zarówno osiągnięcia Pana Kazimierza, jak i słynne złote myśli Górskiego. Nikt tak jak on nie potrafił w prosty, a jednocześnie nad wyraz logiczny sposób przedstawić filozofii futbolu.
W 2021 r. 10 Kazimierz Górski został patronem Szkoły Trenerów PZPN w Białej Podlaskiej, a także patronem Stadionu Narodowego w Warszawie
