Krajeńscy pszczelarze dbają o pszczoły od 75 lat [zdjęcia]

„Kiedy pszczoła zniknie z powierzchni Ziemi, człowiekowi pozostaną już tylko cztery lata życia. Skoro nie będzie pszczół, nie będzie też zapylania. Zabraknie więc roślin, potem zwierząt, wreszcie przyjdzie kolej na człowieka…”. Tak twierdził Karol Darwin. Jednak Jerzy Wilde, znany pszczelarz i entomolog, profesor doktor habilitowany Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, a z pochodzenia więcborczanin, o dziwo, temu przeczy.

- Nie wierzę w te słowa. Po pierwsze, pszczoły mają wielką plastyczność i możliwość do przystosowywania się do bardzo trudnych warunków. Przypomnijmy, że pszczoły żyją niemalże sto razy dłużej na ziemi niż my ludzie, bowiem udowodniono, że mają grubo ponad 100-120 milionów lat. Kiedy na ziemi nastąpiła wielka katastrofa i wyginęły dinozaury to pszczoły przetrwały. Więc ja nie sądzę, by nastąpiła taka katastrofa, byśmy my się uratowali, a pszczoła wyginęła. Po drugie, pszczoły odpowiedzialne są za produkcję tylko jednej trzeciej żywności. Z tego wynika, że dwie trzecie żywności produkuje się bez ich udziału. To są wszystkie zboża, kukurydze, soja. Nie umarlibyśmy z głodu, ale to życie byłoby zwyczajne nudne, bez owoców, warzyw, bo wszystkie plantacje nasienne zapylane są przez pszczoły – uważa prof. Wilde.

W Polsce jest 470 tysięcy gatunków pszczół. Te wszystkie owady dają gospodarce pasiecznej to co najistotniejsze, czyli zapylają. Najważniejszą ich rolą jest zapylanie roślin. Jak przekonuje prof. Wilde, zawdzięczamy im 4 miliardy złotych całkowitej produkcji. Każda pszczela rodzina wyceniona jest niemalże 1200 euro.

-Pszczoła użytkowana przez pszczelarzy jest lepszym zapylaczem niż pozostałe. Możemy je wytresować. Żeby zebrać kilogram miodu akacjowego pszczoła musi odwiedzić 8 tysięcy kwiatów, rzepakowego - ponad 1,3 miliona, a z gryki – 8 mln malutkich kwiatów – wylicza entomolog.

W małym kilkunastotysięcznym Więcborku, skąd pochodzi najbardziej znany fachowiec od pszczół, od 75 lat prężnie działa koło pszczelarzy. Obecnie to 47 członków z 1428 pszczelimi rodzinami.

Po II wojnie światowej w 1946 roku powołano Polski Związek Pszczelarski. W Więcborku w tym samym czasie powstało miejscowe koło pszczelarzy. Pierwszym jego prezesem został Franciszek Maciejewski. Najpierw pszczelarze zajęli się zagospodarowaniem opuszczonych pasiek. Cztery lata później w Sępólnie powołano Powiatowy Związek Pszczelarzy, którego prezesem został Franciszek Klimek. Związek kierował kołami w Sępólnie, Więcborku, Kamieniu i Sośnie. W drugiej połowie lat 50. powstały prawie we wszystkich większych wsiach – na terenie gminy Więcbork w Sypniewie, Runowie, Pęperzynie, Jastrzębcu, Pęperzynie, Zabartowie, Suchorączku, Śmiłowie. Na przestrzeni 30 lat prezesi koła się zmieniali.

W1980 roku został nim Józef Bondarczyk. Wtedy to nastąpił największy rozkwit pszczelarstwa na terenie gminy Więcbork. W 1985 roku koło liczyło 104 członków (najwięcej w historii koła), którzy posiadali około 2000 pni. Bondarczyk rezygnację złożył po 32 latach. Od 2016 roku jest Honorowym Członkiem Pszczelarzy Pomorsko-Kujawskiego Związku Pszczelarzy i nadal, od 47 lat, prowadzi pasiekę. Jest najdłużej działającym pszczelarzem w kole.

W 2012 roku nowym prezesem został Zbigniew Chmielewski. Od 2020 roku funkcję tę pełni Renata Jasiek.

Pasiecznicy z pasjąKoło Pszczelarzy w Więcborku nie tylko zajmuje się hodowlą pszczół, ale też popularyzuje wiedzę na ich temat wśród społeczności.

- Chcemy podziękować za waszą troskę i czystość naszego środowiska naturalnego. Macie świadomość tego, że edukacja młodych pokoleń to przyszłość dla nas wszystkich. Zarażacie wasza pasją, fascynacją pszczelarstwem. Mamy ogromną nadzieję, by młodzi zajęli się pszczołami z takim zaangażowaniem jak wy. Życzę słodkiego życia – zwrócił się podczas jubileuszu do braci pszczelarskiej Waldemar Kuszewski, burmistrz Więcborka, przekazując na ręce pani prezes ikonę świętego Ambrożego.

Podczas obchodów 75-lecia podziękowano tym najdłużej działającym w kole i najbardziej zasłużonym. Jedną z nich jest pani Urszula Miller, która 25 lat temu zaczynała od zera, nie wiedząc nic na temat pszczół.

- Pewnego dnia zobaczyłam ogłoszenie w prasie „Sprzedam pszczoły”. Gdy mąż wrócił z pracy i powiedziałam, że jedziemy kupić te pszczoły, powiedział: „Chyba zwariowałaś”. Pojechaliśmy do Jastrzębca. Usłyszałam, że mam sobie wybrać. Wtedy nic o nich nie wiedziałam, nie wiedziałam, jak się nimi zajmować. Poszłam do tej pasieki, otworzyłam daszek, a te pszczoły wychodziły – wyglądało jak kipiące mleko z garnka. No i jedna użądliła mnie w twarz. Kupiliśmy dwa ule i okazało się, że były to silne rodziny – wspomina pani Urszula. - Do tej pory je mamy. I co roku pszczoły nas zaskakują. Nie jest to jak z uprawą marchewki, ale to bardzo fajne zajęcie. Daje zadowolenie. To wspaniałe stworzenia.