Choć w spisie powszechnym bez problemu mogą wskazać swoja przynależność etniczną, w rodzinnym mieście nadal nie mają swojej reprezentacji w instytucjach.
– Przez cały PRL Łemkowie przez władze polskie byli traktowani jako Ukraińcy. Nie dostrzegano ich potrzeb, odrębności. Po tzw. "odwilży" nie dano możliwości powołania własnych stowarzyszeń, szkół i innych instytucji. Dopiero po transformacji ustrojowej przystąpili do tworzenia własnych stowarzyszeń społeczno-kulturalnych, zespołów folklorystycznych, wydawania czasopism i książek, kodyfikacji i nauki języka łemkowskiego - przeważanie w międzyszkolnych punktach nauczania – mówi w rozmowie z Onetem Jerzy Starzyński, założyciel i szef Łemkowskiego Zespołu Pieśni i Tańca "Kyczera".
– Przedstawiciele mniejszości łemkowskiej są mieszkańcami zarówno Legnicy, jak i innych miejscowości dawnego województwa legnickiego. Są w zasadzie rozproszeni na obszarze całej zachodniej Polski. W tym kontekście powołanie w Legnicy Instytutu Łemkowskiego jako samorządowej instytucji kultury znacznie zawężałoby jej podstawowe możliwości funkcjonowania pod względem organizacyjnym (terytorialny zasięg działania) oraz finansowym (zasady wydatkowania środków z budżetu gminy). Biorąc pod uwagę fakt tego właśnie terytorialnego rozproszenia oraz ważności problemu, adresatem takiego wniosku wydaje się być Marszałek Województwa Dolnośląskiego, a nawet Minister Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu – mówi dla Onetu Ewa Szczecińska-Zielińska, dyrektor Wydziału Promocji i Komunikacji Społecznej w legnickim magistracie.
Źródło: Onet.pl
