Drobne różnokolorowe elementy dobrze wyglądają zarówno na płaskich podłożach, jak i na nieregularnych łukach, kolumnach czy wybrzuszeniach.
Mozaika to najczęściej małe, kolorowe kwadraciki o boku od 1 cm do 3 cm, połączone siatką plastikową lub specjalnym papierem. Kupujemy je w "plastrach" o różnych wymiarach. I tak na przykład płytka 30 x 30 cm składa się z 81 kwadracików wielkości 3 x 3 cm.
Są także mozaiki o wiele bardziej fantazyjne, gdzie maleńkie elementy mają różne kształty, a całość albo ma charakter abstrakcyjny, albo przedstawia motywy roślinne, figury, czy całe sceny.
Najpierw płytka pod młotek
Mozaikę można wykonać samemu. Wystarczy potłuc młotkiem różnokolorowe płytki ceramiczne.
Można też do kompozycji wykorzystać kamyki, szkło, patyki, korę i inne materiały. Przy zastosowaniu różnorodnych elementów powstają niesymetryczne i niebanalne kompozycje, które wprowadzają indywidualne podejście do wystroju. Możemy na przykład zaimponować niepowtarzalną fakturą i oryginalnym pomysłem.
Decydując się na taką mozaikę, łatwo możemy uzyskać efekt nieregularnych, poszarpanych brzegów, co da o wiele lepszy efekt niż wykończenie całości pod sznurek.
Układamy tak samo, jak glazurę
Przed przystąpieniem do klejenia mozaiki warto zaplanować jej rozmieszczenie tak, aby w miejscach "strategicznych" widoczna była cała umieszczona na niej kompozycja, natomiast wszelkie ewentualne pomniejszenia znajdowały się na uboczu. Mozaikę układa się tak samo, jak glazurę. Praca wymaga jednak szczególnej staranności.
Na pewno dużym ułatwieniem będzie zamontowanie na ścianie prostej i gładkiej łaty drewnianej lub aluminiowej przed ułożeniem pierwszego arkusza płytek (o ile równamy mozaikę do poziomu). Pamiętać należy też o tym, by uwzględnić szerokość spoin pomiędzy poszczególnymi arkuszami.
Równe podłoże i dobrze dobrana zaprawa
Podstawową czynnością przed układaniem płytek powinno być przygotowanie podłoża. Musi być ono równe i stabilne, a w przypadku zwiększonej chłonności należy zagruntować je emulsją.
Kiedy "wyrównująca"?
Niewielkie nierówności ściany, do 5 mm, należy zlikwidować, stosując zaprawę klejową. W przypadku większych ubytków, trzeba użyć zaprawy wyrównującej. W zależności od rodzaju płytek i podłoża dobieramy odpowiedni klej.
Zaprawa klejowa zazwyczaj nadaje się do mocowania płytek na typowych podłożach mineralnych, takich jak tradycyjne tynki cementowe czy nieotynkowane mury z cegieł i gazobetonu.
Z kolei do przyklejenia mozaiki na płyty gipsowo-kartonowe zastosować trzeba zaprawę o zwiększonej elastyczności i przyczepności.
Mozaikę marmurową natomiast warto przykleić do ściany specjalna zaprawą, która nie powoduje przebarwienia okładziny. A takie niebezpieczeństwo stwarza szary cement, który znajduje się w zwykłej zaprawie. Po rozprowadzeniu pacą zębatą zaprawy po podłożu należy przyłożyć doń arkusz mozaiki, lekko przycisnąć rękoma, a potem mocniej docisnąć łatą, zarówno w pionie, poziomie, jak i po przekątnych arkusza. Dzięki dociskaniu łatą cały arkusz przyklei się równomiernie, a poszczególne elementy nie zagłębią się nadmiernie w zaprawie.
Fugowanie - już po upływie, gdyż
kolejny etap prac - to wypełnienie spoin między detalami, czyli fugowanie. Można je rozpocząć co najmniej 24 godziny po zakończeniu przyklejania mozaiki (płytek).
Wcześniej należy usunąć ze szczelin pozostałości kleju.
Zaprawę do fugowania wsypujemy do pojemnika z wodą według proporcji podanych na opakowaniu. Mieszamy ją ręcznie lub przy użyciu wiertarki wolnoobrotowej aż do uzyskania jednorodnej masy.
Najlepsza - fuga na podłoża trudne
Najlepsza do tego jest fuga na podłoża trudne. Jest ona bardziej odporna na ścieranie i przyjmuje mniej wody.
Jest też zaprawą elastyczną i szybkowiążącą, a także ma zalety, niespotykane w powszechnie stosowanych fugach: przedłużoną trwałość koloru, odporność na przebarwienia, wykwity, zabrudzenia i promieniowanie UV.
Taka zaprawa także szybko wiąże, co oznacza, że już po trzech godzinach od fugowania można rozpocząć czyszczenie okładziny.
Rada eksperta
- Miejsca, w których stykają się różne powierzchnie - krawędzie ścian, połączenia ścian z posadzką - oraz spoiny przy urządzeniach sanitarnych (m.in. wokół wanien, brodzików, umywalek) należy wypełniać uszczelniaczem silikonowym - radzi Joanna Złoczewska z Grupy Atlas. - Jest on odporny na działanie pleśni i grzybów, a ponadto - reagując z wilgocią z powietrza, tworzy trwałą, elastyczną i wodoodporną warstwę izolującą. Warto pamiętać, że szczeliny przeznaczone do wypełnienia należy wcześniej obustronnie okleić taśmą malarską, co ułatwi układanie silikonu i zabezpieczy płytki przed zabrudzeniami. Silikon wciskamy w spoinę z niewielkim nadmiarem. Po zakończeniu silikonowania należy zerwać taśmę samoprzylepną z powierzchni okładziny . Po tym można jeszcze w ciągu 5 minut, zanim utworzy się naskórek na powierzchni silikonu, wyrównać jej powierzchnię.
