Nadużywamy władzy - mówił 5 lat temu Antoni Mężydło - i to się źle skończy

Niby wiadomo sporo, ale dziś nikt nie jest w stanie przewidzieć układu sił w parlamencie, który zostanie zaprzysiężony w grudniu.

Pewników jest niewiele. Większość mocnych kart na razie trzyma w ręku prezes PiS Jarosław Kaczyński i prezydent elekt Andrzej Duda. As atutowy to nadspodziewanie duże poparcie społeczne i rezygnacja ze znanej z wcześniejszych wyborów agresji dzielącej naród na prawdziwych Polaków i tych, którzy stoją na miejscu ZOMO. PiS ma też kilka interesujących projektów ustaw, choć bardzo zaprawionych populistycznym sosem i bez pokrycia w budżecie. Ma jeszcze paru wschodzących polityków z generacji nie pamiętającej solidarnościowego styropianu. W odwodzie jest co prawda jeszcze ekipa jastrzębi Antoniego Macierewicza, ale oni dadzą o sobie znać dopiero po wyborach.

Pewnikiem też jest co innego: PiS będzie prowadziło niestabilną politykę zagraniczną żądając od możnych tego świata uznania naszych historycznych zasług i małej środkowoeuropejskiej "mocarstwowości". Nie sposób przewidzieć, jakie będą konsekwencje takiego sposobu uprawiania dyplomacji.

Obawy świeckiej części wyborców mogą budzić zapowiedzi bardzo bliskiej współpracy PiS z Kościołem. Jeśli do tego dojdzie - straci zapewne partia i hierarchowie. I sprawa najważniejsza: czy PiS będzie w stanie rządzić w koalicji z przyszłą drugą siłą w parlamencie? Wydaje się to wątpliwe. Fatalne doświadczenia w tej materii ma szef partii z roku 2005-07.

To tylko część w miarę przewidywalnych, powyborczych wydarzeń. A może do tego dojść pod warunkiem, że partia Jarosława Kaczyńskiego zdobędzie w nowym parlamencie większość. Jednak szanse, by tak się stało, są bliskie zeru, ale po tylu przegranych wyborach jest mało prawdopodobne, by PiS powtórzyło błędy z przeszłości. Jednak już pierwsze komentarze najważniejszych ludzi PiS o "geniuszu" Jarosława Kaczyńskiego nie rokują najlepiej. Oby była to tylko euforia.

Czytaj: Nie będzie rozliczeń w PO, będzie za to rozliczanie Andrzeja Dudy. Rutnicki: - Od 7 sierpnia mówimy sprawdzam [wideo]

Tymczasem Platforma, w stanie szoku i chaosu, trzyma dziś w ręku najwyżej blotki. Wprawdzie jest zbyt wielką partią, by zniknęła ze sceny politycznej, lecz ma na swoim koncie multum porażek. Osiem lat rządów całkowicie oderwało partię i gabinet Tuska - Kopacz od życia wyborców.

"Każda władza deprawuje, a władza absolutna deprawuje absolutnie. W Platformie jest poczucie, że mamy wielką władzę (...) Ulegamy tej pokusie, niebezpiecznie zbliżając się do granicy demokracji. Nadużywamy władzy. I to się źle skończy"! Powiedział to toruński poseł Antoni Mężydło. Ależ nie, nie tuż po ostatnich wyborach lecz... 5 lat temu, gdy wybuchła afera hazardowa. Czy trzeba lepszego komentarza do dzisiejszych notowań PO?

Od grudnia ubiegłego roku, miesiąc w miesiąc, notowania Platformy i rządu spadały i nikt w partii tego nie dostrzegał. Przeprowadzona przez rząd reforma emerytalna, dotycząca większości obywateli, najpierw została przedstawiona jako dobrodziejstwo. Wkrótce okazało się, że mimo dłuższej pracy emerytury będą niższe. Taki styl roz mowy rządu z obywatelami w najżywotniejszej sprawie miał prawo rozwścieczyć większość wyborców.

Dopiero teraz, po porażce Bronisława Komorowskiego, pod znakiem zapytania stoi przywództwo Ewy Kopacz w Platformie, choć zmiana lidera na pięć miesięcy przed wyborami zapewne byłaby ryzykowna. Trudno dociec, jaką rolę odegra odsunięty kilka lat temu Grzegorz Schetyna, udobruchany przez panią premier funkcją szefa dyplomacji. Do czego, nawiasem mówiąc, zupełnie się nie nadaje.

Jedno wszak wydaje się pewne - Platforma wejdzie do parlamentu, lecz ile zdobędzie mandatów, to wielka niewiadoma. Na scenie politycznej pojawiło się bowiem ugrupowanie Pawła Kukiza, na którego głosował co piąty wyborca! Jednak gdyby zapytać zwolenników rockmana, jaki właściwie ma program, pojawia się kłopot. Jeśli przyjąć, że Kukiz chce na zgliszczach starego porządku zbudować nowy, to z góry można powiedzieć, że czeka go klęska. Wprawdzie dla Kukiza - mówiąc słowami Andrzeja Leppera - "Wersal się skończy", tylko - co się zacznie? To wie tylko twórca "oburzonych", choć samo oburzenie - często słuszne - nie wystarczy do budowania.