Znajdująca się na terenie klasztornym w Oborach szopka z figurami naturalnej wielkości powstała w 2001 r. z inicjatywy przeora klasztoru karmelitów o. Andrzeja Malickiego.
Początki położonej na ziemi dobrzyńskiej miejscowości wiążą się z grodem na najwyższym w okolicy, trudnodostępnym wzgórzu. Miejscowa ludność nazywała go Grodziskiem. W 1605 r. na szczycie wzniesiono pierwszy drewniany kościół i skromne zabudowania klasztorne, których fundatorem byli Łukasz i Anna Rudzowscy - właściciele majątku Obory. Jednocześnie sprowadzili z Bydgoszczy karmelitów, obiecując im połowę swych dóbr jako uposażenie klasztoru.
W 1612 r. całe założenie klasztorne strawił pożar. Anna Rudzowska, wówczas już wdowa, oddała karmelitom pozostałą połowę swych dóbr, zobowiązując do odbudowania klasztoru. Nowy kościół (także drewniany) zakonnicy wznieśli do 1618 r., ale w nowym już miejscu - na płaskowyżu u podnóża Grodziska. Samo zaś Grodzisko przekształcone zostało do 1686 r. w Kalwarię. Ta nazwa, nawiązująca do nieistniejącej już kaplicy ze stacjami drogi krzyżowej, funkcjonuje do dziś. Zachowała się za to pierwotna, murowana kaplica.
Dziś historyczne wzgórze Kalwarii zajmuje cmentarz, na którym spoczywają zmarli zakonnicy i właściciele ziemscy zasłużony dla klasztoru, a nawet zwykli parafianie. Osobliwością cmentarza są murowane katakumby.
Do końca XVIII stulecia ojcowie zbudowali nowy, murowany klasztor i kościół pw. Nawiedzenia NMP. W 1749 r. zakończono budowę 45-metrowej wieży, która widoczna jest z dużej odległości. W wirydarzu klasztornym (dziedziniec wewnętrzny) znajduje się zejście do krypty o. Wincentego Kruszewskiego - karmelity zmarłego w 1922 r. w wieku 79 lat w opinii świętości.
Regiopedia.pl - encyklopedia regionów
Wyposażenie kościoła i klasztoru pochodzi z okresu baroku i rokoko (XVII i XVIII w.).
Jednak na szczególną uwagę wiernych i każdego przyjezdnego zasługuje umieszczona w ołtarzu głównym kościoła, słynąca cudami pieta Matki Bożej Bolesnej - Patronka Ziemi Dobrzyńskiej.
Zakonnicy przywieźli figurę z macierzystego klasztoru w Bydgoszczy prawdopodobnie już w 1605 r. Dlatego czasem nazywana jest pietą bydgosko-oborską. Cudami zasłynęła już w Bydgoszczy. Po tamtejszym klasztorze (wznosił się na dzisiejszym placu Teatralnym) nie zachowały się żadne zabudowania.
Autorem niewielkiej rzeźby (64,5 cm wysokości) jest prawdopodobnie karmelita. Wyrzeźbił ją pod koniec XIV w. z drewna lipowego. Dzieło stało się przedmiotem sporu między macierzystym klasztorem a jego filią na ziemi dobrzyńskiej. Ostatecznie w 1627 r. pozostało Oborach.
W 1976 r. pietę koronował prymas Polski Stefan Wyszyński w asyście biskupów płockich.
Czytaj e-wydanie »
