O. Jozue Misiak z Torunia: - Świat potrzebuje konsekrowanych dziewic

W diecezji toruńskiej odbyła się konsekracja dwóch kolejnych dziewic. Powiedzmy najpierw, co w tym przypadku oznacza ta konsekracja?
Konsekracja dziewic ma w Kościele tradycję od samego początku - od pierwszych wieków chrześcijaństwa. Poddawały się jej kobiety, które nie chciały wychodzić za mąż, a tam, gdzie żyły – wśród swoich rodzin - pragnęły całym swoim sercem służyć Jezusowi i dla Jezusa. Ta dzisiejsza konsekracja jest podobna do tej sprzed wieków – to ksiądz biskup przyjmuje wolę tych kobiet, że chcą trwać w dziewictwie. Po konsekracji, nie żyją one jednak w oparciu o regułę zakonu, ale służą tam, gdzie pracują – w swoich środowiskach, w swoich zawodach. Ta konsekracja jest też dla diecezji, bo z jednej strony dziewice poprzez konsekrowanie odczytują swoje życiowe powołanie, a z drugiej - wyrażają to bogactwo Kościoła.

W diecezji jest teraz pięć konsekrowanych dziewic. Dwie kolejne się przygotowują. Jak przebiega sama konsekracja?
Liturgia odbywa się podczas mszy świętej pod przewodnictwem księdza biskupa i ma bardzo podobną strukturę do tej, podczas składania ślubów wieczystych przez zakonników czy zakonnice.

Kandydatki też leżą krzyżem przed Bogiem, w postawie pokory i uniżenia, że umierają całe dla Niego po to, aby być Jego chwałą. Publicznie wyrażają wolę życia w czystości, trzymając swoje ręce w dłoniach księdza biskupa. Centralnym momentem obrzędu jest modlitwa konsekracji, którą wypowiada on publicznie nad kandydatkami.

Jaki jest ten początek drogi kandydatki do konsekracji?
Ta droga rozpoczyna się od indywidualnego rozeznawania kandydatki, która żyje w Kościele, w danej wspólnocie. Najczęściej prowadzi na co dzień głębokie życie duchowe - modli się, odczuwa takie wewnętrzne pragnienie bycia z Bogiem a jednocześnie dochodzi do przekonania, że chyba małżeństwo i macierzyństwo nie jest jej drogą. Odkrywa w sobie to inne powołanie, a jednocześnie nie chce być w żeńskiej wspólnocie zakonnej – czy to w zgromadzeniu, czy w zakonie. W diecezji toruńskiej taka kandydatka zgłasza się do mnie, następnie ją rozeznajemy. Ostateczną decyzję o jej konsekracji podejmuje ksiądz biskup.

Co to znaczy – rozeznajemy?
Rozeznanie to jest ta droga do konsekracji, jaką przechodzi dana kandydatka. To jest takie jej przygotowanie do tego wydarzenia. Mamy w tym czasie katechezy, konferencje, skupienia, rekolekcje, medytacje nad Słowem Bożym. Wiele takich zabiegów, które Kościół przez lata wypracował po to, aby poznać powołanie do konsekracji. Ten czas ma też uświadomić kobiecie, że ten wybór nie jest jej chwilowym pragnieniem, a trwałym postanowieniem, dlatego ten proces trwa wiele lat. Kandydatka wybiera sobie kapłana, który staje się jej kierownikiem duchowym oraz księdza spowiednika – mogą to być dwie różne osoby. Oczywiście zdarza się i tak, że nie wytrwa ona w swoim postanowieniu lub nie spełni oczekiwań samej konsekracji, stąd dajemy ten dłuższy czas na to rozeznanie.

Jak wygląda codzienne życie konsekrowanej dziewicy?
W tym zewnętrznym wymiarze to życie się zasadniczo nie zmienia - nadal pracuje, funkcjonuje w swoim środowisku i kontynuuje posługę ewangelizacyjną, w którą była zaangażowana. Ale za to zmienia się to, na co my patrzymy oczyma wiary.

Ona teraz należy do grupy konsekrowanych osób w Kościele to znaczy, jest poświęcona wyłącznej służbie Panu Bogu. Przez tę swoją decyzję jest opatrzona szczególną łaską, aby w tym postanowieniu bycia w czystości wytrwać.

Słyszymy, że świat potrzebuje konsekrowanych dziewic. Dlaczego?
Jako świadków Ewangelii, świadków Boga – że przy pomocy Bożej łaski można poświęcić swoje życie na służbę Panu Bogu. To jest świadectwo, które pokazuje, że takie wyrzeczenie, oddanie jest ofiarą, jest pewnym trudem. Ale z drugiej strony, wielką radością dla tych kobiet i wielką łaską. Bo konsekracja to nie jest żadna fanaberia - to jest droga, na którą mają one zaproszenie od Pana Boga. I mimo trudu, wyrzeczenia jest to droga ku świętości, aby jeszcze bardziej owocnie służyć innym ludziom w Kościele. Kobiety już konsekrowane dalej uczestniczą na przykład w corocznych rekolekcjach, aby ciągle doskonalić się, umacniać w tej Bożej łasce. To są momenty odnowy życia duchowego, które zawsze odbywają się pod przewodnictwem księdza biskupa.