Trzydzieści lat temu zlikwidowany został piotrkowski szpital rejonowy, a budynki po nim przeznaczono na dom pomocy społecznej. Pierwsi mieszkańcy wprowadzili się w maju 1980 r. i wkrótce była ich prawie setka. Położony nieco na uboczu DPS był przez lata modernizowany, przystosowywany do obowiązujących standardów. Dziś jest prawdziwą ostoją spokoju - pawilony otoczone zielenią, kwitnące klomby, ławeczki, a nawet przydomowy sad.
Mieszka tu 70 osób, którymi opiekuje się ponad czterdziestoosobowy personel. Pokoje w większości są jedno i dwuosobowe, dwie windy, żadnych barier architektonicznych dla osób niepełnosprawnych, pracownie rehabilitacyjne, itp. pomieszczenia. Wszystko dla wygody mieszkańców, by czuli się tu jak w prawdziwym, rodzinnym - w tym przypadku wielorodzinnym - domu.
- Bardzo się o to staramy, o tę rodzinną atmosferę - twierdzi Bożena Sawicka, dyrektor piotrkowskiego DPS. - Staramy się naszych podopiecznych zachęcić do różnych form aktywności fizycznej i kulturalnej. Swoje zainteresowania i talenty mogą rozwijać między innymi w trzech pracowniach terapii zajęciowej.
Mieszkańcy DPS to ludzie starsi, schorowani, dlatego nic nie dzieje się tu na siłę. Jeśli chcą się czymś zajmować - możliwości mają bardzo dużo. Wielu z nich chętnie uczestniczy w różnych wydarzeniach kulturalnych, konkursach i przeglądach. Wyjeżdżają na wycieczki, zwiedzają okolicę, często goszczą w innych domach pomocy społecznej, choć i tak najchętniej wracają do swojego.
Jest tu wielu uzdolnionych artystycznie osób. Już wkrótce będą mogli zaprezentować swoje umiejętności, bowiem z okazji jubileuszu przygotowywany jest specjalny program.
