Po dwóch tygodniach od śmierci widać już kości

Przez pierwszych kilka dni po zgonie ciało już ulega rozkładowi. Tyle, że tego nie widać. Obumierają komórki, bo nie ma już dostarczanego tlenu i składników odżywczych.

Algor mortus, czyli oziębienie pośmiertne, to spadek temperatury ciała w wyniku ustania krążenia, utraty ciepła poprzez promieniowanie, przewodzenie i parowanie, aż dojdzie do wyrównania temperatury ciała z temperaturą otoczenia.

Mija parę dni. Gdy prawie wszystkie komórki obumarły, bakterie zaczynają rozkładać białka, cukry i tłuszcze w organizmie. W efekcie tworzą się gazy, inne substancje lotne i kwasy.

Przeczytaj też: Pracował jako lekarz, choć w rzeczywistości z medycyną nie miał nic wspólnego.

Ten brzydki zapach przyciąga owady i insekty. Owady składają na organizmie (spoczywającym już w ziemi) jaja, bo takie środowisko sprzyja ich wylęganiu. Rozkładające się ludzkie ciało to dla nich idealne miejsce.

Kolejny etap to gnicie ciała. Ciało zaczyna puchnąć. Najbardziej - brzuch, usta i język. Skóra robi się sinozielona. Pozostałe niestrawione dotąd resztki jedzenia przedostają się na zewnątrz, ponieważ są wypychane poprzez gazy.

Przeczytaj również: Myśląc o śmierci sięgamy po słodycze.

Komórki skóry nie są już sprężyste, włosy same odczepiają się od głowy, odpada naskórek.

Następnych kilka dni i ciało zmienia kolor z jasno- na ciemnobrązowe. Insekty w ziemi nawet nie rozróżniają, czy żerują na ciele człowieka, czy penetrują ziemię.

Średnio po 2 tygodniach od śmierci widać już kości. Gdy ciało i mięśnie zgniją, rozpoczyna się mumifikacja, czyli wysychanie zwłok. Ciało przestaje śmierdzieć, może kruszeć. Nie ulatniają się gazy.

Widać szkielet. To, co jest do niego "przyczepione", rozkładają owady i robaki w ziemi.

Wbrew pozorom, sam szkielet nie przetrwa wieków. Kości mogą się rozpuszczać pod wpływem kwasów działających w ziemi. Fragmenty kości mogą się jednak zachować na kilkaset lat.