Prawie jak w akademiku

- Duże emocje po pierwszym posiedzeniu Sejmu?

- Zwłaszcza ślubowanie było dla mnie przeżyciem. Staram się za bardzo nie ulegać emocjom, bo przecież przyjechałem tutaj do pracy. A zajęć jest co niemiara, bo wszystko jest w trakcie organizacji. Tremy jednak nie mam, nic mnie nie paraliżuje.

- I obco się pan tam nie czuje?

- Nie, mam sporo znajomych, są to zarówno posłowie z PiS, jak i z PO, a także ludzie, których znam z Polskiej Federacji Rodzin Katolickich. Więc tak bardzo obco się nie czuję.

- Dobrze się mieszka?

- Pokój jest standardowy, standard raczej średni. Jak ktoś powiedział, przypomina akademik, więc niektórzy już się wyrywają do domu. Ja nie. Da się wytrzymać.

- Jak pan sądzi, będziecie w tej kadencji raczej się kłócić i skakać sobie do oczu, czy też - jak mówił marszałek Bronisław Komorowski - mając świadomość, że jesteście tylko kolejną ekipą w ogniwie - zaczniecie działać razem?

- Komorowski to człowiek z największego klubu w Sejmie. Od Platformy wiele zależy, jak się będzie układała ta współpraca. A w poniedziałek nie udało się wybrać wicemarszałków. A poza tym w Senacie na opór natrafiła kandydatura Zbigniewa Romaszewskiego, człowieka przecież bardzo zasłużonego, senatora siedmiu kadencji. U nas przyjęto tę kandydaturę przez aklamację i dla mnie jest to dziwne, co zrobiła Platforma. Słowo to jedno, a czyny - drugie. Tak nie powinno być. W odbiorze społecznym to będzie źle widziane. No i Platforma powinna wziąć pod uwagę, że bardzo łatwo zachłysnąć się zwycięstwem.