Po wojnie znalazła zatrudnienie w wąbrzeskim biurze Pomorskiej Odlewni i Emalierni, której główna siedziba znajdowała się w Grudziądzu. Tam też poznała Franciszka Kurka, którego
poślubiła w 1952 roku. Po 31 latach pracy, w 1986 roku przeszła na emeryturę. Przez kilka lat jako ławniczka była członkiem składu orzekającego przy kolegium powiatowym w Wąbrzeźnie. Jej pasją było rozwiązywanie krzyżówek i czytanie książek, w szczególności
interesowała się historią Rosji.

Obecnie częściej słucha audiobooków o różnej tematyce.
Doczekała się 2 wnucząt, 2 prawnucząt i 1 prawnuczki. Od dwóch lat mieszka razem z córką w Aleksandrowie Kujawskim.

Medal wręczyli nestorce członkowie zarządu województwa Aneta Jędrzejewska i Sławomir Kopyść.

Helena Kozłowska urodziła się 3 maja 1921 roku w Duisburgu (Niemcy), gdzie jej rodzice zostali przesiedleni w czasie pierwszej wojny światowej. Ojciec Kacper był z zawodu murarzem, a matka zajmowała się domem i wychowaniem trojga dzieci, z których najstarsza była Helena. W latach trzydziestych z rodzicami przeprowadziła się do Polski i zamieszkała
w Bydgoszczy. Gdy wybuchła druga wojna światowa miała 18 lat. Została przydzielona do przymusowej
pracy w przejętej przez Niemców cegielni na terenie Łęgnowa, gdzie pracowała przez cały
okres okupacji. W cegielni poznała Michała Kozłowskiego, którego krótko po wojnie
poślubiła. W 1952 roku na świat przyszedł ich syn.

Po wojnie rozpoczęła pracę jako szwaczka w Przedsiębiorstwie Odzieżowym "Modus". Następnie przez blisko 20 lat zajmowała się produkcją taśm i pasków w fabryce "Pasamon". Pod koniec lat siedemdziesiątych przeszła na emeryturę i zajęła się opieką nad wnukami (doczekała się 2 wnucząt i 4 prawnucząt).