Rynek pracy. Polacy są zdolni do pracy tylko do 44. roku życia? To najgorszy wynik wśród badanych państw

Ankietowanych zapytano, do jakiego wieku będą zdolni do wykonywania pracy. Średnia wyniosła tutaj 60 lat. Najsłabiej w badaniu wypadli Polacy - wskazali oni, że ich stan psychiczny i fizyczny pozwoli na pracę tylko do 44. roku życia. Natomiast najwyższy wiek podali mieszkańcy Szwecji, Stanów Zjednoczonych, Kanady i Chile - w ich przypadku to 66 lat (szczegóły - tabela poniżej).

Przypomnijmy, obecnie wiek emerytalny w Polsce wynosi 60 lat dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn.

Czego jeszcze dowiadujemy się z raportu?

Średnio na całym świecie postrzegany maksymalny wiek do zatrudnienia wynosi nieco poniżej 50 lat - od zaledwie 41 lat dla Włoch, Malezji i Polski, do aż 59 w Holandii i Stanach Zjednoczonych.

Różnica wieku między postrzeganą zdolnością do pracy a oczekiwaną fizyczną i psychiczną zdolnością do pracy wynosi średnio 11 lat na całym świecie. Od 20 lat we Włoszech i Kolumbii, do zaledwie 3 lat w Polsce i 5 lat w Chinach (poniżej szczegóły).

W większości krajów LATAM pracownicy czują, że byliby zdolni do pracy dłużej niż mają pożądany wiek emerytalny, podczas gdy w Polsce uważają, że będą musieli pracować 8 lat dłużej niż chcą.

Na całym świecie pracownicy wolą być aktywni, dopóki nie osiągną wieku 57 lat, przy czym osoby w Japonii chcą pracować najdłużej (do 63 roku życia), a osoby w Malezji chcą przejść na emeryturę jak najszybciej (w wieku 50 lat). Natomiast Polacy w wieku 52 lat.

Rosja i Australia to kraje, w których pracownicy oczekują, że będą musieli pracować najdłużej po osiągnięciu wieku, w którym chcieliby przejść na emeryturę.

- Wynik oceny zdolności do pracy wśród ankietowanych Polaków można wyjaśnić z perspektywy psychologicznej, ale też kulturowej - tłumaczy dr Karolina Oleksa-Marewska, psycholog i ekspert WSB. - Dla porównania, w Japonii praca jest cnotą, większość obywateli z chęcią pracuje długo, gdyż widzi w tym realizację siebie i źródło stymulacji. W polskiej kulturze praca długo była postrzegana jako „mus”, w czasach PRL-u praktycznie nikt nie myślał o „samorealizacji”, czuł że praca narzucana jest odgórnie. Obecnie czasy się zmieniły, młodzi ludzie wchodzący na rynek pracy na pewno inaczej patrzą na swoją pracę niż osoby z dłuższym doświadczeniem zawodowym, jednakże uśrednione wyniki ankiet pokazują, że nadal praca nie jest w mentalności Polaków wartością, a raczej obowiązkiem. Do tego dochodzi kwestia kultury organizacyjnej - wiele firm stosuje „staroświeckie” metody zarządzania, menedżerowie motywują za pomocą kija i marchewki, a to na pewno nie sprzyja chęci do pracy. W takich firmach czujemy się zmęczeni zasadami, procedurami oraz relacjami pracowniczymi, a więc zasoby energetyczne i psychiczne szybko się wyczerpują. Dużym problemem w wielu firmach jest kwestia stresu i wypalenia zawodowego, czyli przeciążenia pracą, który mocno osłabia pracowników psychiczne. A bez zasobów mentalnych niemożliwe jest długotrwałe wykonywanie pracy, nie mówiąc już o efektywności.

- Obecna sytuacja pandemii pokazała, że dużo zadań zawodowych można wykonać zdalnie z domu, co wcale nie wpływa negatywnie na efektywność pracowników, wręcz przeciwnie - wielu z nich czuje większą swobodę i mniejsze zmęczenie, chociażby dojazdami do pracy - dodaje psycholog. - Zatem pokazuje to, że większa elastyczność pracy czy przyjazna kultura organizacyjna mogłaby pomóc w innym postrzeganiu pracy i większej chęci do jej wykonywania, a w perspektywie czasu, zmianę postrzegania roli pracy w życiu Polaków.

Badanie przeprowadziło Ipsos na przełomie lutego i marca wśród 20 tys. obywateli z 28 państw. W Polsce w analizie wzięło udział 500 osób.