Srebrna Góra pod... Paryżem

Z owych pagórków widać najlepiej rozległe obniżenie terenu.

Ta niewielka wielkopolska (pałucka) miejscowość położona jest dosłownie o rzut kamieniem od granicy z województwem kujawsko-pomorskim. Po drugiej stronie granicy najbliższą miejscowością jest... Paryż, do którego także zajrzymy.

Na wspomnianych pagórkach, usytuowanych w bezpośredniej bliskości, wznoszą się dwie najważniejsze budowle Srebrnej Góry: dwór i kościół.

Srebrna Góra wymieniana była od najdawniejszych czasów w księdze uposażeń arcybiskupstwa gnieźnieńskiego (tzw. liber beneficiorum) jako najludniejsze miasto w tej okolicy. Najludniejsze nie oznacza, że duże, skoro na wojnę trzynastoletnią z Krzyżakami (1454-1466) wystawiło tylko jednego żołnierza.

Najpiękniejszym zabytkiem tej miejscowości jest zespół dworski z końca XVIII wieku.

Przypuszcza się, że dwór zbudowano po roku 1792, a na pewno do 1799, o czym świadczy taka właśnie data umieszczona od strony dziedzińca na okazałej bramie wiodącej na otoczony murem teren dworski.

Dwór nie reprezentuje szczytu architektonicznego kunsztu ani budowlanego rozmachu, ale jest miły dla oka, pięknie wpisany w tutejszy krajobraz. Część mieszkalna i reprezentacyjna jest parterowa.

Dodatkowe pomieszczenia kryją się pod spadzistym, krytym dachówką dachem. O wielkopańskim charakterze tej konstrukcji świadczy okazały portyk podparty czterema smukłymi kolumnami wyposażonych w jońskie kapitele.

Dwie oficyny zwrócone frontami ku temu samemu rozległemu dziedzińcowi także po cztery kolumny (mniejsze co prawda) posiadają, dzięki czemu same za dworki mogą uchodzić.

Dziś w budynkach dworskich mieści się Dom Pomocy Społecznej dla osób starszych.

W roku 1946 w Srebrnej Górze urodziła się znana piosenkarka Irena Jarocka.

W latach 1848-49 zbudowano murowany kościół parafialny pw. św. Mikołaja.

Budowla reprezentuje styl późnoklasycystyczny, choć można w niej dostrzec także elementy innych prądów architektonicznych.

Francuski akcent

Tuż za miedzą, już w Kujawsko-Pomorskiem, znajduje się... Paryż.

Nie dostrzeżecie tu wieży Eiffla ani Pól Elizejskich, choć pól wokół dostatek - charakter naszego Paryża jest zdecydowanie rolniczy.

Dlaczego więc zwą go Paryżem? Dawny właściciel wsi Aleksander Guttry pojął za żonę Francuzkę. Ta jednak tęskniła do rodzinnych stron, więc mąż tu właśnie - na pałuckiej ziemi - drugi Paryż ustanowił.

Guttry (1813-1891) był wielkim polskim patriotą, uczestnikiem powstania listopadowego, Wiosny Ludów i powstania styczniowego. Prusacy skazali go nawet zaocznie na śmierć. Wrócił na swe włości po ogłoszeniu amnestii.

Dobrze jest mieć Paryż tak blisko. Jak by nie patrzeć, to turystyczna atrakcja.