To jezioro od wieków inspiruje twórców. Zobaczcie zdjęcia baśniowego Gopła

Gopło funkcjonuje w literaturze jako symbol początków polskiej państwowości,metafora patriotyzmu w romantyzmie i element krajobrazu historycznego w prozie XIX-wiecznej. Andrzej Drzewucki z Inowrocławia ukazał piękno Gopła na zdjęciach z drona.

W dramacie romantycznym "Balladyna" Gopło pełni funkcję przestrzeni mitycznej, w której mieszka tajemnicza postać – Pustelnik, a także baśniowe, nadprzyrodzone istoty, takie jak Goplana, nimfa jeziora. Jezioro symbolizuje granicę między światem ludzi a światem sił nadprzyrodzonych. Wody Gopła są świadkiem dramatycznych wydarzeń, takich jak zatopienie Aliny i kluczowych momentów w historii Balladyny.

Zygmunt Krasiński również nawiązał do legend związanych z Gopłem, podkreślając baśniowy charakter jeziora oraz jego rolę w podaniach słowiańskich. Motyw Gopła ukazuje więź człowieka z naturą i wplata jezioro w świat dawnych wierzeń i tajemnic.

W kronikach i legendach związanych z początkiem państwa polskiego Gopło jest miejscem, gdzie miał rządzić legendarny książę Popiel, którego według podań zjadły myszy. Jezioro pełni tu rolę historyczno-mityczną, będąc tłem dla legendy o upadku złego władcy i początku dynastii Piastów.

Wielu poetów i pisarzy nawiązywało do Gopła jako do miejsca pełnego tajemnicy i historii. W regionalnych podaniach i wierszach pojawia się jako symbol pradawnej Polski, przechowujący echa dawnych dziejów. Jezioro Gopło w literaturze pełni funkcję mitotwórczą, historyczną oraz symboliczną, łącząc realizm z baśniowością.

Motyw jeziora Gopło w literaturze jest silnie związany z polską historią, legendami oraz tożsamością narodową. Wincenty Kadłubek w "Kronice polskiej" (XII/XIII w.) wspomina legendę o królu Popielu, który został zjedzony przez myszy w wieży nad Gopłem. To jedna z najstarszych literackich wzmianek o jeziorze, łącząca je z początkami państwa Piastów.

Jan Długosz w "Rocznikach, czyli kronikach sławnego Królestwa Polskiego" (XV w.) również przytacza tę legendę, utrwalając Gopło jako miejsce kluczowe dla polskiej mitologii narodowej.

Adam Mickiewicz w "Koncercie Wojskiego" (część "Pana Tadeusza") porównuje grę na rogu do echa "goplańskich jezior", nawiązując do Gopła jako symbolu pradawnej słowiańskiej przeszłości.

Z kolei Juliusz Słowacki w wierszu "Gopło" (1833) wykorzystuje jezioro jako metaforę polskiej duszy i walki o niepodległość, zestawiając je z krwawymi wydarzeniami powstania listopadowego.

Regionalni pisarze, np. Zygmunt Krasiński (nie mylić z romantykiem) w powieściach historycznych, często umieszczają akcję nad Gopłem, odtwarzając legendy Kujaw.

Akcja powieści "Stara baśń" Józefa Ignacego Kraszewskiego toczy się w bliżej nieokreślonym czasie przed rokiem 966, kiedy Mieszko I przyjął chrzest nad jeziorem Gopło. Utwórnapisany w XIX w. ukazuje życie dawnych plemion słowiańskich.

Tadeusz Różewicz w wierszu "Jezioro" (lata 60. XX w.) używa motywu jeziora jako miejsca pamięci, co można odnieść do Gopła jako "archiwum" narodowych mitów.

Współczesne antologie poezji regionalnej, np. "Kujawy – serce Polski" (2010), często eksplorują Gopło jako źródło inspiracji dla lokalnej tożsamości.