Włocławski Robinson

     
     Stanisław Kowalski nie wstydzi się łez. Opowiada swoją historię prowadząc nas do miejsca, które jest jego domem. W tej sytuacji wstyd to najmniejsze zmartwienie. Przekonujemy się o tym na własne oczy.
     To już trzecia zima, którą będzie musiał przeżyć w lesie, 80 metrów od kościoła na Zazamczu. Wkopany w ziemię namiocik, pokryty workami foliowymi i podartymi dywanami, ratuje go w zimowe noce od zamarznięcia. Niestety, zeszłoroczny szałas zniszczyli chuligani z osiedla. - Często tu przyłażą. Piją w lesie i przy okazji szukają rozróby. Boję się i w dzień omijam ten mój "dom" - _mówi pan Stanisław.
     Jak doszło do tego, że człowiek po technikum, z 23 letnim stażem pracy wegetuje niczym zwierzę? Zła passa zaczęła się od więzienia. Siedział za bójkę. Od tamtego czasu, a minęło już sześć lat, nigdy nie złamał prawa. Z zakładu karnego wyszedł jako rozwodnik. - _Żona wymeldowała mnie i nie miałem gdzie mieszkać. Tułałem się po różnych miejscach. Spałem w kanałach ciepłowniczych. Dorywczo pracowałem i jakoś było, dopóki zdrowie dopisywało - _dodaje. Przestało dopisywać w 97. roku, gdy dopadł go zawał. Dzisiaj jest już po drugim. Dostaje rentę - 375 złotych. Wystarcza na to, by przetrwać w leśnej kryjówce. Woli to jednak od schronisk dla bezdomnych. - _Wszystko tylko nie to. Wolę umrzeć niż tam skończyć. To by znaczyło, iż do niczego już się nie nadaje.
     _Pan Stanisław z zawodu jest murarzem. Ma uprawnienia spawacza. Ciągle szuka pracy, ale kto ją da bezdomnemu po dwóch zawałach. Był nawet w Warszawie. Tam o zdrowie nie pytali, ale płacili za mało, by w stolicy przeżyć. Marzy o tym, by ktoś wreszcie dał mu szansę. Za posiłek i dach nad głową będzie uczciwie i ciężko pracował. - A roboty się nie boję. Mogę przenieść się nawet na wieś - obiecuje pan Stanisław.
     _