Wystawy Andy Warhola i Henryka Wańka

Z wstępu do katalogu wystawy autorstwa doktora Michala Bycko: (...) Światło super gwiazdy Andy'ego Warhola nabiera na sile. Świat starych ikon, ich funkcję i cel, Warhol świadomie i nieświadomie przetwarza w świat stworzonych przez siebie ikon drugiej połowy XX wieku. (...) Nikt nie może zaprzeczyć jego amerykańskiej przynależności i faktowi, że Andy Warhol był jednym z najsłynniejszych Amerykanów, ale również temu, że z pochodzenia był Rusinem, że geny i wychowanie odgrywają w życiu jednostki wielką rolę, a w szczególności w życiu wrażliwej i neurotycznej osobowości, pełnej lęku i niepewności, ale pragnącej również uznania i sławy. Tej sławy, która chyba ledwo potrafiła go napełnić. (...) Andy Warhol jest jedną z największych postaci Ameryki, lecz zarazem postacią najmniej typową. Temu neurotykowi i nieśmiałemu prowokatorowi daleko było do amerykańskiej niezależności, pewności siebie, chłodu. Być na pozór prawdziwym Amerykaninem, udawać ekstrawagancję jak super gwiazda, to wszystko musiało go kosztować wiele sił i energii. Sam potwierdził to słowami: "Muszę iść na party..., znowu muszę zażyć valium". Lek na uspokojenie. Dlaczego? Dlaczego pragnął być w świecie amerykańskiej sławy i śmietanki towarzyskiej, ale najchętniej tylko w roli obserwatora? Dlaczego uciekał ze świata powierzchowności między ściany swojego mieszkania pełnego antyków, banalnych przedmiotów, do swojej matki, prostej wiejskiej kobiety, do modlitw itp.? Który z tych dwóch Andy Warholów był tym prawdziwym Andy Warholem?

Prace Warhola pochodzą ze zbiorów Muzeum Sztuki Współczesnej rodziny Warholów w Medzilaborcach oraz ze zbiorów prywatnych.

W czwartek o godz. 18 otwarta zostanie w Galerii Autorskiej wystawa Henryka Wańka "Filozofy". Waniek jest malarzem, pisarzem, poszukiwaczen Śląska. Od roku 1967 aż do niedawna uczestniczył w życiu artystycznym i publicznym. Jest autorem licznych wystaw, książek, publikacji. Tak pisze o wystawie: Filozofię można (należy) brać z przmrużeniem oka. Przyjmowanie doktryn filozoficznych bez poczucia humoru grozi śmiercią lub kalectwem, jak widać na przykładach Pitagorasa, Machiavellego, Marksa.