Wzór dla samorządowców zasłużył na pamięć i tablicę

Z inicjatywą uhonorowania Reiskego tablicą wyszedł Społeczny Komitety „Przywrócić pamięć”. Skupia on pasjonatów historii oraz tych, którzy jej brutalnie doświadczyli. Doprowadził już do postawienia w Golubiu pomnika poświęconego mieszkańcom okolic, którzy zostali zesłani do rosyjskich łagrów.

- Naszym celem jest pamięć o historii, ludziach którzy ją tworzyli, w szczególności tych z naszego regionu, lokalnych bohaterach - mówi Ewa Kaźmierkiewicz, pracownica Miejskiej i Powiatowej Biblioteki Publicznej w Golubiu-Dobrzyniu oraz działaczka komitetu. - Uzyskaliśmy dużą pomoc od władz miasta i urzędu, dzięki czemu ta inicjatywa mogła być sfinalizowana. Szczególny jest czas odsłonięcia tablicy – 65. rocznica połączenia Golubia i Dobrzynia.

Tablica pojawiła się na pierwszym piętrze urzędu, naprzeciw schodów przy głównym wejściu. Odsłonięto ją w piątek.
- Dziękuję za tę inicjatywę. Tablica jest wyrazem wdzięczności dla człowieka, który poświęcił dla miasta wiele czasu, pracy i serca. Samorządowcy mogą brać z niego przykład – mówi burmistrz Mariusz Piątkowski.

Podczas uroczystości wystąpił chór Cantus z Zespołu Szkół nr 1. Tablicę poświecili proboszczowie miejscowych parafii – Andrzej Zblewski i Jarosław Kulesza. Lokalny pasjonat historii Marian Pniewski odczytał okolicznościowe wiersze.
- Kilka lat temu odnalazłem grób Reiskego. Uporządkowałem. Kilka razy w roku go odwiedzam. Wielu z nas wyjechało z Golubia, ja również. Wiem co to tęsknota za miastem – mówił pan Marian.

Sylwetkę Artura Reiskego przybliżył historyk i radny miejski Szymon Wiśniewski.

Przedstawiciele władz miasta i biblioteki dzień przed odsłonięciem tablicy odwiedzili grób Artura Reiskego w Toruniu, gdzie złożyli kwiaty.

Artur Reiske urodził się w 1879 roku Brzoziu Polskim pod Brodnicą. Od 1903 roku, po zakończeniu służby, podjął pracę w szkole w Montowie. Później pracował w Toruniu, Człuchowie i Grudziądzu. Ożenił się w 1910 roku z ewangeliczką Fridą Erną Johanną Schwerdtfeger z Malborka. Mieli dwoje dzieci – Helgę Juliannę (1911) i Horsta Wojciecha (1913). Podczas I wojny światowej walczył pod Brodnicą. Był dowódcą III batalionu 359. pułku piechoty. W latach 1920-28 pracował w Inspektoracie Szkolny w Wąbrzeźnie. Następnie, jako 50-latek przeszedł na emeryturę. W 1934 roku został burmistrzem Golubia-Dobrzynia. Uruchomił spław drzewa tartacznego rzeką Drwęcą. Działał jako dyrygent chóru, prezes straży pożarnej, koła oficerów rezerwy czy członek zarządu banku. W 1939 roku Reiske opublikował publikację „Golub na przestrzeni dziejów”. W okresie II wojny światowej należał do tajnej komórki Narodowych Sił Zbrojnych na okręg wąbrzewski, golubski, lipnowski. Organizował sabotaże, pomagał rodzinom represjonowanym, ukrywał poszukiwanych, a także działał zbrojnie. Został aresztowany przez Niemców. Uniknął rozstrzelania dzięki znajomością swej żony. We wrześniu 1945r. został nauczycielem w miejskim gimnazjum koedukacyjnym w Golubiu. Rok później zaczął też prace jako nauczyciel matematyki w miejscowej Publicznej Szkole Dokształcającej Zawodowej. W 1947 został dyrektorem Miejskiego Liceum oraz wspomnianego gimnazjum. Narażał się jednak wielokrotnie władzom. Został usunięty z pracy w 1952 roku, po tym jak młodzież zorganizowała obchody uchwalenia Konstytucji. Otrzymał też zakaz wykonywania zawodu nauczyciela i nakaz opuszczenia miasta. Reiske zamieszkał w Toruniu. Zmarł w 1959 roku. Został pochowany w grobie na cmentarzu garnizonowym przy ulicy Grudziądzkiej.