Zabić wirusa pryszczycy, który jest niebezpieczny dla zwierząt! Tylko jak? Weterynaria wyjaśnia

Pani Anna ma dwie kozy, które żyją w jej przydomowym ogrodzie. Odkąd usłyszała o pryszczycy w kilku europejskich krajach, stawia na bioasekurację i stara się kupować mięso tylko od polskich producentów.

- Sądzę, że konsumenci potrzebują więcej informacji na temat tej choroby, bo lepiej dmuchać na zimne – mówi pani Anna. - Czy wirusa pryszczycy można zabić podczas obróbki termicznej mięsa?

Wirus pryszczycy przenosi się m.in. przez kontakt bezpośredni pomiędzy zwierzętami, za pośrednictwem mięsa i produktów mięsnych, mleka i jego przetworów, nasienia, skór, wełny, paszy dla zwierząt, itp. - informuje Wojewódzki Inspektorat Weterynarii w Bydgoszczy. Wirus ten przenosi się także przez powietrze i to stanowi duże zagrożenie, bo przy sprzyjających warunkach może się przenieść nawet do 10 km. Gatunki wrażliwe: bydło, świnie, owce i kozy.

Wojciech Młynarek, Kujawsko-Pomorski Wojewódzki Lekarz Weterynarii wyjaśnia, że większość szczepów wirusa poddana działaniu temperatury 56^oC przez 30 minut ulega inaktywacji.

Dodaje, że wirus jest szczególnie wrażliwy na pH kwaśne poniżej 6.0 i zasadowe powyżej 9.0.

Poza tym wykazuje względnie wysoką oporność na czynniki fizyczne i chemiczne w zależności od pH, wilgotności i temperatury, a także od szczepu wirusa.

- Wirus zachowuje zjadliwość przez długi czas w temperaturze już 4⁰ C i w pH obojętnym – twierdzi Wojciech Młynarek. - Niskie temperatury (poniżej 0⁰ C) konserwują wirusa pryszczycy. W miejscach zaciemnionych, w wysokiej wilgotności i niskiej temperaturze wirus zachowuje długo zjadliwość.

Z kolei w kwaśnym mleku ten wirus ginie po 24 godzinach, w mięśniach zwierząt po uboju w których pH obniżyło się poniżej 6, po 1 – 2 dniach. - Jeśli tusze zostaną szybko schłodzone lub zamrożone zanim pH ulegnie obniżeniu, wirus może w nich przetrwać przez kilka tygodni lub nawet miesięcy w mięśniach, węzłach chłonnych i szpiku kostnym – wyjaśnia Kujawsko-Pomorski Wojewódzki Lekarz Weterynarii.

W środowisku wirus może przetrwać w przybliżeniu przez:

• 50 dni w wodzie,

• 74 dni na pastwisku w temperaturze 8–18 stop. C i wysokiej względnej wilgotności,

• 26-200 dni w glebie, na workach, sianie lub słomie, w zależności od warunków składowania i warunków klimatycznych,

• 35 dni na kartonie, drewnie lub metalu zanieczyszczonych skażoną surowicą, krwią lub tkanką,

• a w okresie letnim wirus może zachować zjadliwość przez kilkanaście dni w glebie, ściekach lub w odchodach. W zimie okres ten wydłuża się do tygodni lub nawet miesięcy. W glebie, oborniku oraz wysuszonych wydzielinach i wydalinach zwierząt, słomie, sierści i skórze wirus może pozostawać w pełni zjadliwy przez kilka tygodni a nawet dłużej.