Uzdrowiskowe ruiny cz.1
Jesienią od 1928 r. aż do wybuchu II wojny światowej do Ciechocinka przyjeżdżali lekarze z całej Polski, aby zapoznać się z urządzeniami uzdrowiska i wysłuchać referatów z różnych dziedzin medycyny. Ukazywały się też "Pamiętniki Kursów Wakacyjnych". Była to forma popularyzowania Ciechocinka. Powstał wówczas Ośrodek Badawczy, nad którym opiekę sprawowała Klinika Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego. Jednym z pracowników naukowych był Sergiusz Schilling-Siengalewicz.
Urodził się w 1886 r. w Romanowie k. Lwowa. W latach 1907-12 studiował medycynę na Uniwersytecie Lwowskim i uzyskał doktorat wszech nauk lekarskich. Interesował się
medycyną sądową
W 1914 r. przebywał na stypendium rządowym w Instytucie Medycyny Sądowej w Berlinie. Po wybuchu I wojny światowej walczył na froncie wschodnim i dostał się do niewoli. Był internowany w głębi Rosji, gdzie kierował szpitalami. Po powrocie do kraju służył w Wojsku Polskim w stopniu kapitana. Pracował potem jako asystent medycyny sądowej we Lwowie. W 1923 r. uzyskał habilitację. Rok później wyjechał do Wielkiej Brytanii na stypendium Rockeffelera. Poszerzał wiedzę w Instytucie Medycyny Doświadczalnej w Hamstead u laureata Nagrody Nobla H. Dale a. Po powrocie objął katedrę medycyny sądowej Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Zorganizował zaplecze badawcze i wzorową bibliotekę. Wykładał medycynę sądową, patologię i farmakologię. Jego słuchaczami byli nie tylko medycy, lecz także prawnicy. Przewodniczył Powszechnym Wykładom Uniwersyteckim, jeżdżąc z wykładami do wielu miast. Od 1935 r. był szefem sanitarnym Polskiego Czerwonego Krzyża w Wilnie oraz prezesem Towarzystwa Lekarzy Wileńskich. Był członkiem redakcji "Medycyny Doświadczalnej i Społecznej" oraz "Medycyny Sądowej". Po wybuchu II wojny światowej pracował jako naczelny ekspert sądowo-lekarski Republiki Litewskiej, a potem w latach 1940-44 jako miejski prosektor w Wilnie. W 1944 r. wyjechał do Lublina i wykładał na KUL. Rok później objął katedrę medycyny sądowej Uniwersytetu Poznańskiego (od 1950 na Akademii Medycznej) i kierował nią do śmierci. Zorganizował pierwszy w Polsce Ośrodek Badań Toksykologii Przemysłowej dla badań nad działaniem na organizm człowieka różnych surowców.
Unowocześnił zakład
i mógł przeprowadzać wszystkie badania sądowo-lekarskie. Był wybitnym przedstawicielem toksykologicznego kierunku medycyny sądowej. Ogłosił liczne prace z zakresu toksykologii sądowej, traumatologii sądowo-lekarskiej i immunopatologii w kilku językach. Pisał też m.in. o nowotworach, morderstwach z lubieżności, uszkadzaniu jelita grubego promieniami Rentgena. Interesował się też lecznictwem uzdrowiskowym. Pisał o walorach Druskiennik, badał wpływ zabiegów leczniczych, a zwłaszcza kąpieli w solance ciechocińskiej na podstawową przemianę materii. Był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności oraz wielu towarzystw naukowych na świecie. Zmarł w 1951 r. w Poznaniu i tam został pochowany.
