Brąz, szkło i tombak - medale mistrza

W Baszcie Nowej, skądinąd skąpo wykorzystywanej na wystawiennicze cele, a szkoda, otwarto wystawę medali czystej formy Janusza Trzebiatowskiego. To kolejny akcent tegorocznych Dni Sztuki.

Trzebiatowski jest zaliczany do najwybitniejszych medalierów w Polsce. Jego medale pełnią funkcję użytkową, bo są wręczane z różnych okazji laureatom rozmaitych konkursów itd., ale też skrzętnie gromadzą je muzea, bo te piękne wytwory ludzkiej ręki to dzieła sztuki.

Pokazywane w tym roku w Chojnicach wyróżniają się oszczędnością i minimalizmem formy, a ich tworzywem są brąz, tombak, kamień, szkło. Ich regularne linie wchodzą w interakcję z otaczającą je przestrzenią - rozpływają się w niej albo ją przecinają. Tworzą w ten sposób zaskakującą nową jakość. Jak mówi Trzebiatowski, to poszukiwanie Absolutu...- A ja jestem w połowie drogi do niego...- śmieje się.

Czytaj także: Strzeż się tych miejsc w regionie! [mapa]

W imieniu burmistrza gratulacje złożył Trzebiatowskiemu dyrektor generalny urzędu Robert Wajlonis, a o sztuce medalierskiej mistrza słówko rzekł Bogdan Kuffel, sam rozkochany w medalach i mający pokaźny ich zbiór. Na wernisaż przyniósł ciekawostkę - medal zaprojektowany przez Trzebiatowskiego z okazji 25-lecia krakowskiej Piwnicy pod Baranami. Krążył z rąk do rąk, bo wszyscy byli ciekawi, jak wygląda. Trzebiatowski miał dla Kuffla niespodziankę, bo podarował mu specjalnie dla niego wykonany medal, jak to określił, na osiemdziesięciolecie ich znajomości!

Medale komplementował też Jan Sabiniarz, chwaląc syntetyczne widzenie i ideę, jaka przyświeca twórcy.

Wystawie towarzyszy katalog z pracami, jakie zostały zrealizowane do tej pory. Można było je zabrać na pamiątkę, także z wpisem od Trzebiatowskiego. Do kompletu były jego „Myśli”, wydane w podobnej konwencji stylistycznej jak tomiki wierszy mistrza. Całość bardzo lapidarna, z mocno stawianą tezą, niejednokrotnie z humorem, ale też całkiem serio. „Myśli” są po trochu o wszystkim - o życiu, sztuce, przemijaniu, ale też o damskich pośladkach...Jak to u Trzebiatowskiego...
Przepisujemy więc choć dwie: Artysta/ który nie budzi/ emocji/ nie żyje; Wezwanie - trzeba uczynić wszystko/by odebrać świat/ głupcom.

Prawda, że jest o czym myśleć?