Gąsawski Judym nie żyje. Odszedł Gustaw Mądroszyk z Gąsawy

W czwartek, 20 marca, o godzinie 22.20 odszedł od nas pan doktor Gustaw Mądroszyk, zwany przez wszystkich gąsawiaków Guciem.

Przepracował w Gąsawie 40 lat, znały go co najmniej trzy pokolenia pacjentów. Na własne życzenie wypisał się ze szpitala im. Biziela w Bydgoszczy, aby ostatnie chwile spędzić ze swoimi bliskimi, rodziną i sąsiadami. Miałem szczęście rano, przed wyjazdem do Torunia, spędzić kilka chwil z Gustewem i myślę, że długo będę pamiętał jego uścisk dłoni...

Rozmawialiśmy o rzeczach nieważnych. O wyjeździe do Brazylii, o dziewczynach na plaży Copacabana. Bo przecież wszyscy wiedzieliśmy, że zbliża się nieuchronnie koniec.

Gustaw był świetnym diagnostą. I wszyscy wiedzieli, że potrafi w sposób nieomylny określić chorobę, sposób leczenia i losy swoich pacjentów. Myślę też, że zdawał sobie sprawę z choroby i z tego, że żyje już prawie na kredyt. A wydawałoby się, że mógłby rozpocząć nowy etap swojego życia, bo przeszedł na emeryturę. Mógł pracować tylko tyle, aby wystarczyło do przeżycia z miesiąca na miesiąc...

Urodziła mu się też długo oczekiwana wnuczka, z której mógł się cieszyć. I tylko nieubłagany los odebrał mu radość ze spełnionego życia.

Nie był człowiekiem łatwym w kontaktach przyjacielskich i rodzinnych. Był dumny, hardy i czasami uparty jak nie powiem kto, bo o zmarłych nie można źle mówić. Ale kiedy ubrał biały kitel, zmieniał się w człowieka otwartego, uśmiechniętego, wsłuchującego się w utyskiwania pacjentów na samopoczucie.

Do Gucia chodziło się z bólem gardła, głowy, kręgosłupa, nogi i jeszcze z powodu wielu innych boleści. I nie odmawiał nikomu porady i pomocy, mimo że powinien odsyłać pacjentów do kolejnych specjalistów.

W latach 70. i 80. był tak uznanym lekarzem ginekologiem, że na popołudniowe i wieczorne wizyty zjeżdżały dziesiątki pacjentek. Zazdrośni o praktykę koledzy po fachu nazywali go cudotwórcą z Gąsawy. Zapewne tym cudotwórcą był, bo czyż nie było cudem to, że po latach bezpłodności i oczekiwania na potomka w końcu urodziło się dziecko, które przecież jest cudem?..

Poznałem Gustawa ponad 35 lat temu w gościnnym domu Walentego Szwajcera. Był zapalonym kibicem i do legendy już przeszło to, w jaki sposób kibicowaliśmy polskim drużynom na mistrzostwach świata w piłce nożnej. Wtedy namiętnie interesował się też polityką i w odróżnieniu od nas pił zwykle wytrawne wino.

Nigdy nie wymieniał nazwisk swoich pacjentów. Ale narzekał na pacjentki, które bez większych powodów przychodziły do niego co dwa tygodnie, skarżąc się na coś. Zapisywał im wtedy... zestaw witamin, a po dwóch tygodniach dowiadywał się, że to ostatnie lekarstwo bardzo pomogło... Myślę, że w każdej terapii równie ważne jest to, aby pacjent wierzył w swojego lekarza.

Gustaw bardzo podniósł poprzeczkę swoim następcom i nie wiem, czy ktoś potrafi go zastąpić mimo tego, że mówi się, iż nie ma ludzi niezastąpionych. Pozostanie on w naszej pamięci jako pan doktor, popularny Gucio i niezastąpiony przyjaciel.