Historia zacnego rodu Heinichów miodem pisana

Henryk Heinich przy tradycyjnym ulu, dawniej bardzo popularnej tzw. koszce

Pierwszym w rodzinie, od którego zaczęło się pszczelarstwo był Maksymilian Heinich. Urodził się w 1879 r. we wsi Żużoły w gminie Janowiec Wielkopolski w powiecie żnińskim. Wyuczył się zawodu kowala, był mistrzem w tym zawodzie. Jako dorosły pracował w Fabryce Wapna i Cementu w Bielawach. Tam też zamieszkał wraz z żoną Wiktorią. Tu urodziły się ich dzieci, trzy córki i trzech synów.

Po pracy lubił odpoczywać wśród zieleni i pszczół. Miał tam swoją pasiekę. W 1935 r. kupił we wsi, która wtedy nazywała się Szczepankowo - Błonie, a dzisiaj Mokre - Kolonia, gospodarstwo rolne. Tu przeniósł pasiekę, w której miał już 30 uli.

Kiedy zmarł w 1979 r. gospodarstwo wraz z pszczołami przejął najstarszy syn.

Henryk Heinich urodził się w 1909 r. w Bielawach. Ojciec jako majster w warsztatach Fabryki Wapna i Cementu dobrze zarabiał, mógł więc swoim synom - Leonowi, Franciszkowi i Henrykowi kupić rowery. Pozwoliło to trzem braciom na uprawianie kolarstwa.

Henryk jako 15 letni młodzieniec wstąpił do Towarzystwa Cyklistów w Pakości, gdzie uzyskał licencję zawodniczą. Tu podczas startu w 1924 r. odniósł pierwsze zwycięstwo. W kolejnych latach był liczącym się w kraju zawodnikiem. Krótką, ale owocną karierę zawodniczą, przerwała w 1934 r. choroba.

Jeszcze przed wybuchem II wojny, pan Henryk zaczął gospodarować na "ojcowiźnie". Kiedy w 1979 r. protoplasta rodu zmarł, z pasją zajął się też pszczołami. Stale wzbogacał swą wiedzę i umiejętności. Jako członek Wielkopolskiego Związku Pszczelarzy, abonował fachowe pismo "Bartnik Wielkopolski", a od 1953 r. "Pszczelarstwo". Kochał przyrodę i święte owady.

Trzylatka Kinga, wnuczka Grażyny Nowak, już zdradza duże zainteresowanie pszczołami. Czy pójdzie w ślady babci?

W ogrodzie przy domu znajduje się pasieka, a w niej 25 rodzin pszczelich, które wraz z ulami odziedziczyła po ojcu Henryku, Grażyna Nowak.

- Jako dziecko podglądałam ojca podczas pracy przy ulach, ale od pszczół uciekałam. Pierwsze ukąszenia kończyły się opuchlizną. Później pomagałam ojcu, to był mój obowiązek. Kiedy odszedł na zawsze, nie było łatwo, miałam na głowie gospodarstwo, pszczoły i czworo dzieci. Musiałam sama się jeszcze dokształcić, doświadczyć, przeczytać. Do dzisiaj prenumeruję "Pszczelarza" i "Pszczelarza Polskiego". Ale tak naprawdę to on mnie wszystkiego nauczył. Wprawdzie pszczołami zajęłam się z konieczności, ale po latach obowiązek przerodził się w wielką pasję. Dziś, gdy patrzę na stare fotografie, zastanawiam się, czy dziadek Maksymilian trzymając wnuczki za ręce pomyślał, że jedna z nich będzie bartnikiem. Mam nadzieję, że po mnie pszczoły przejmie moja trzyletnia wnuczka Kinga - mówi Grażyna Nowak.

Wiadomości z Inowrocławia

Oferty pracy z Twojego regionu