Czy w niedzielę wieczorem przełkniemy ją gładko, czy też stanie nam w gardle? Kto zaraportuje głowie państwa: "Panie Prezydencie! Zadanie wykonane! (lub nie)"? Oczyma duszy widzę, jak wszystkie sztaby wyborcze zjeżdżają się do TVP na ulicę Woronicza, panie i panowie wszystkich partii tańczą poloneza, Jankiel gra na cymbałach, Wojski na rogu, a na koniec wszyscy radośnie wiwatują: "Zgoda, zgoda, pan Bóg wreszcie rękę poda!" (No, chyba troszeczkę przesadziłem)...
Ale korzystając z ostatniego dnia przed ciszą wyborczą chciałem Państwu zaprezentować jeden jeszcze ciepły przedwyborczy cymes. Oto niezastąpiona Renia Beger wystawiła do walki o mandat poselski tajną broń macierzystej partii - niejaką Angelinę Kwiatek. To tegoroczna wicemiss Wielkopolski (biust - 89, talia - 65, biodra - 89, wzrost - 170, wiek - 22). Czym - poza wzmiankowanymi walorami - może pochwalić się ta wunderwaffe Samoobrony? Otóż wieloma przymiotami, nawet też umysłu. Angelina powtarza wszem i wobec, że "chce ludziom robić dobrze", co już samo w sobie stawia jej wszystkich konkurentów na przegranej pozycji. Tym bardziej że panna Kwiatkówna przysięga: "Nie boję się niemoralnych propozycji". Niby racja - Łyżwiński w areszcie, Maksymiuk zajęty, a i ja się nie najlepiej czuję.
Zapytacie Państwo, co kandydatka na ulicę Wiejską w ogóle potrafi, poza posiadaniem 89 - 65 - 89 - 170 - 22? Otóż dużo - zajmuje się modelingiem i stylingiem (cokolwiek to znaczy), fryzjerstwem, bardzo lubi gotować, tańczyć i słuchać muzyki. Angelina, jak każdy rasowy polityk, ma także marzenia: "Pragnę pić wino nad morzem u boku ukochanego mężczyzny". To całkiem przyzwoite referencje w polityce IV RP, jeśli pamiętać o karierze posłanki Sandry Lewandowskiej, smarującej plecy posła Jurka Maksymiuka na egipskiej plaży. A już zupełnie przekonałem się do kandydatury Angeliny Kwiatek (jaka szkoda, że nie startuje u nas), kiedym usłyszał ją w telewizji: "Chciałabym, żeby ludzie mieli wyższe wypłaty". Teraz rozumiem, dlaczego Renia B. postawiła na tę cudowną broń. Nie chodziło jej o piękne blond włosy ani duże piwne oczy, tylko po prostu o dobro pracujących Polaków. Bo wszyscy Polacy to jedna rodzina, stary czy młody i tak dalej. Dlatego nad wyraz niesprawiedliwe wydają mi się dowcipy o blondynkach. Niedawno, po kolejnej aferze filmowej (zbieranie podpisów poparcia dla pani Beger), po Sejmie krążył dowcip: Przychodzą dwie posłanki o jasnych włosach do sklepiku sejmowego. Jedna z nich mówi: - Poproszę zeszyt w kółka albo w krzyżyki.
Speszony sprzedawca tłumaczy: - Niestety, ale nie ma takich zeszytów. Są tylko w kratkę, w linie lub czyste. Oburzona blondynka mówi do drugiej: - Coś takiego, nie ma ani zeszytów w kółka, ani w krzyżyki!
- No cóż - tłumaczy sprzedawca - Takich nie produkują. Nic nie poradzę. No, a co dla pani? - zwraca się do drugiej. - To w takim razie ja poproszę globus Warszawy.
I rób tu ludziom dobrze...
