Korzenie z upalnej Sycylii

Pochodzę z rodziny, w której przeplatały się dwa talenty: dziennikarski i muzyczny. Ten muzyczny to od pradziadka, który przyjechał do Polski z Sycylii. To on nazywał się Trella. Osiadł w Wieruszowie. Ale dlaczego, co przygnało go do Polski? - tego nikt w rodzinie nie wie. Pradziadek miał dwóch synów z Polką z tegoż Wieruszowa. Imienia dziadka nie znam. Dopiero potem urodził się Leon, czyli mój tata. Pięknie śpiewał, jednak skupił się na dziennikarstwie. W Łodzi był redaktorem naczelnym "Orędownika", związanego z endecją. W późniejszych latach założył "Głos Wągrowiecki" - po tym, jak się tam przeprowadziliśmy. Ojca rozstrzelali Niemcy w 1942 roku w Zgierzu. Miałem wówczas 4 lata. Z czasów wojny pamiętam tatę wychodzącego z szafy. Bo tata się ukrywał w komórce, schowanej za szafą - tam pisał książkę. Czasem wychodził, brał mnie na ręce i śpiewał "Śpij, mój synku, malutki beniaminku". Kiedy go rozstrzelano, była gwiazdka. Mama przyjechała zapłakana i z koniem na biegunach. Do dziś to pamiętam: ten koń w prezencie pod choinkę i ta wielka rozpacz.
Moja mama, Eleonora, pochodziła z Łodzi, zajmowała się handlem, jak cała jej rodzina. O rodzicach mamy wiem niewiele. Tyle że babcia, Helena Żmudzińska, miała trzech mężów, a moim dziadkiem był wojskowy z wielkimi, sumiastymi wąsami.
Moja młodość to Wągrowiec, który niezmiernie kocham do dziś. 11 lat temu wydałem o nim album - bardzo piękny, bogato ilustrowany (część zdjęć robiłem osobiście z samolotu). W Wągrowcu poznałem moją żonę Irenę, z którą ciągle jesteśmy bardzo szczęśliwym małżeństwem. Mamy dwoje dzieci i pięcioro wnuków. A w Wągrowcu chodziliśmy za rękę już w czasach, gdy ona miała 10, a ja 11 lat. Potem ona wyjechała, bo ojciec był kolejarzem. Spotkaliśmy się ponownie na fajfie, na studiach w Poznaniu. Tak to się w życiu składa.