W „Pomorskiej” Jan Dembik przepracował prawie 40 lat, bo związał się z nią jeszcze w czasie studiów na Wydziale Humanistycznym UMK (studiował filologię polską) w Toruniu. Jak to się stało, że został dziennikarzem? - Miałem być lekarzem, księdzem, takie miałem wybrane studia, a zostałem dziennikarzem - wspomina. Pod koniec studiów zaczął pisać do „Gazety Toruńskiej” - tak się wtedy nazywała mutacja „Pomorskiej”, która ukazywała się w Toruniu i okolicach. Został współpracownikiem jako student. - Lubiłem pisać sprawozdania, informacje o tym, co się dzieje w regionie, ciekawiło mnie - opowiada.
Gdy skończył studia, kierownik toruńskiego oddziału skierował go do „Pomorskiej” w Bydgoszczy. Zaczął pracę 1 grudnia 1952 roku.
- Najpierw był dział rolny, później informacji, kulturalny, łączności z Czytelnikami - wymienia red. Jan Dembik. Było ich więcej. Współtworzył różne dodatki wiejskie, które w „Gazecie Pomorskiej” się ukazywały. Był pomysłodawcą różnych akcji społecznych związanych z rolnictwem. W 1971 r. wrócił do rolnego jako jego kierownik. I był nim do przejścia na emeryturę w 1989 r.
„Gazeta Pomorska” jest dla red. Dembika pierwszym i jedynym miejscem pracy, choć współpracował z innymi tytułami. - Miałem nawet propozycje przejścia do Warszawy, do „Chłopskiej Drogi”, ale zostałem w Bydgoszczy - opowiada. Warszawa jakoś mu nie pasowała.
Pociągały go teren, wieś i jej problemy były mu bliskie, pisał m.in. bardzo dobre reportaże. Ze wsi się zresztą wywodzi, bo urodził się w Ludzisku koło Inowrocławia. Tu są jego korzenie.
Emerytura nie oznaczała dla „Jasia”, jak Redaktora nazywają koledzy, bierności. Długo jeszcze pisał felietony, przynosił do redakcji informacje. Dziś jest aktywny w Zespole Starszych Dziennikarzy. Jan Dembik jest kibicem piłki nożnej i Zawiszy.
Za swoją pracę został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
- To dusza człowiek, życzliwy dla kolegów, wychowawca dla młodych dziennikarzy. Świetny fachowiec, wiedział, o czym pisze - podkreślają koledzy dziennikarze.
