Modlimy się za Niego!

     Tak się szczęśliwie złożyło, że ukoronowaniem misji polskiego Kościoła, u schyłku drugiego tysiąclecia chrześcijaństwa, był wybór kardynała Karola Wojtyły na Papieża. Kto się wtedy nie cieszył? Wszyscy, przygnębieni komunistyczną stagnacją, długo czekaliśmy na jakieś wielkie wydarzenie. A gdy już nastąpiło, przyjęliśmy je z dumą i satysfakcją! Radość nie miała granic i była tak ogromna, że wielu korespondentów zagranicznych zarzucało Polakom przejawy nacjonalizmu.
     Bogatsi duchowo
     Ta chwila tchnęła w nas wolę życia i działania. Od razu uwierzyliśmy, że zły los musi się odmienić, choć do zrobienia pozostawało wiele. Przełamaliśmy w sobie strach i "przekroczyliśmy próg nadziei". Nawet Polonia poczuła się lepiej. Odtąd młodzi Amerykanie polskiego pochodzenia poczęli wpinać w klapy kurtek plakietki z napisem: "Jestem Polakiem".
     Z każdej wizyty Papieża coś w nas pozostawało, stawaliśmy się bogatsi duchowo. Bo On zachwycał swoją mądrością. Jego pierwsza wizyta w naszym kraju pokazała światu siłę religii i Kościoła. Dodała otuchy polskiej opozycji.
     Karol Wojtyła pełną samodzielność osiągnął 16 października 1978, gdy został wyniesiony na namiestnika Stolicy Apostolskiej. Znał 7 języków i był cenionym naukowcem. Pisał wiersze i dramaty. Pasjonował się tworzeniem skomplikowanych układów szachowych, alpinizmem i wodniactwem. Był aktorem, nauczycielem i kamieniarzem.
     W trzecie tysiąclecie
     To niezwykła osobowość. Schodami Watykanu chodził po dwa - trzy stopnie na raz. Wywoływało to zdziwienie konserwatywnych kardynałów włoskich i francuskich. Papież bowiem dobrze wiedział, że ma wiele do zrobienia, to i spieszył się od samego początku.
     22 października 1978 roku Papież powiedział na placu Św. Piotra: "Nie lękajcie się...! I wtedy jeszcze nie wiedział, jak daleko te słowa Go zaprowadzą. Przeprowadził Kościół w trzecie tysiąclecie. Na razie modlą się za Niego, ale już w krótce będą się modlić do Niego.