Na gorąco

     Na pierwszy rzut oka nowa centrowa formacja polityczna III RP - Partia Demokratyczna - wydaje się sensownym pomysłem. Nie ma wśród sygnatariuszy wczorajszego spotkania w Bibliotece Narodowej zarówno prawicowych oszołomów, jak i lewicowych krętaczy. A to, jak na polskie warunki, już połowa sukcesu.
     Jednak uczciwość zamiarów i przyzwoitość założycieli Partii Demokratycznej przyćmiewa fakt, że wszystko wygląda na kleconą naprędce inicjatywę na potrzeby najbliższych wyborów. Trzonem nowej formacji mają być ludzie Unii Wolności. Tej Unii, która od wielu lat potrafi jedynie prowadzić dysputy mocno oderwane od rzeczywistości. Skuteczność UW w najważniejszych dla państwa latach była bliska zeru.
     Władysław Frasyniuk i Jerzy Hausner piszą, że zniecierpliwiła ich "gra pozorów w polskiej polityce", która powoduje, że odwracają się od niej ludzie mądrzy i przyzwoici. Ja nazwałbym to brutalniej: to nie gra pozorów, to już polityczne bagno. Wprawdzie życzę Polsce, by Partia Demokratyczna rosła w siłę, a ludzie żyli dostatniej, ale nie wierzę, by miała ona dużą szansę w wyborach. Dowodzą tego choćby słowa b. premiera Tadeusza Mazowieckiego, który wczoraj powiedział: "Apeluję o niegodzenie się z tym, co jest". To kwintesencja sposobu działania UW - apele.
     A Polsce już żadne szlachetne wezwania nie pomogą, żadne intelektualne dyskursy i badanie zawartości moralności w polityce. Musi być, bagatela: jasny program (którego poza ogólnikami nie ma), silni i wyraziści liderzy (też ich nie widzę) oraz przedwyborcza skuteczność działania, w którą nie wierzę.
     Szkoda, bo warto by już wiedzieć, na kogo głosować.
     **