Jak podają Ewangelie, zgromadzone wówczas tłumy rzucały na drogę płaszcze, gałązki oliwne i palmowe wołając: „Hosanna Synowi Dawida: błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie".
Przeżywanie Niedzieli Palmowej jest rozpięta między dwoma momentami: radosną procesją z palmami oraz czytaniem - jako Ewangelii - Męki Pańskiej, zwykle z podziałem na role. W ten sposób Kościół podkreśla, że triumf Chrystusa i Jego Ofiara są ze sobą nierozerwalnie związane.
Do tradycji Niedzieli Palmowej należy także święcenie palm. Później zostają one spalone a popiołem posypuje się głowy wiernych we Środę Popielcową następnego roku. Zwyczaj święcenia palm pojawił się w Kościele w XI wieku. Palmy w Polsce zastępują często gałązki wierzbowe z baziami. Po ich poświęceniu zatyka się je za krzyże i obrazy, by strzegły domu od nieszczęść i zapewniały błogosławieństwo Boże. Wtykano także palmy na pola, aby Pan Bóg strzegł zasiewów i plonów przed gradem, suszą i nadmiernym deszczem.
Początki świętowania liturgii Niedzieli Paschalnej odnajdujemy w Jerozolimie w IV wieku. W tamtych czasach starano się jak najdokładniej odtwarzać sceny z życia Jezusa. Z upływem lat procesje zostały udramatyzowane - w Egipcie na czele niesiono krzyż, w Jerozolimie biskup reprezentujący Chrystusa wjeżdżał do miasta na osiołku.
Wielki Tydzień poprzedza świętowanie Wielkanocy. Jego szczytem jest Triduum Paschalne: w Wielki Czwartek obchodzi się rocznicę ustanowienia Eucharystii i kapłaństwa, Wielki Piątek jest pamiątką śmierci Chrystusa na krzyżu, w Wielką Sobotę wieczorem celebruje się uroczystą liturgii Wigilii Paschalnej.
