Oni żyją z tej ulicy

     Jurek wyszedł z więzienia rok temu. Gra na gitarze i śpiewa piosenki, które sam wymyśla. O tym, że miał zły dzień, że nie poznała go na ulicy dziewczyna, która go kiedyś lubiła. O życiu. Robi to, co lubi i przy okazji wyrabia dniówkę - kilkadziesiąt (od 30 do 50) złotych dziennie. - Czasami jest lepiej, czasami gorzej, ale wychodzę tak, jakbym
     **_tyrał w fabryce
     I nie muszę wstawać o piątej rano - cieszy się Jurek. Tacy, jak on, uliczni muzycy zazwyczaj instalują się przy Gdańskiej, w okolicach "Empiku" lub pod rondem Jagiellonów.
     To nie jedyny sposób zarabiania na ulicy. Podchodzę do dziewczyny, która rozdaje ulotki. - _Zarabiam dokładnie 168 złotych na rękę miesięcznie. Mam do rozdania siedem tysięcy ulotek. Obliczyłam, że tysiąc rozdaję w cztery godziny - tłumaczy.
     Ci, którzy na ulicy nie mogą pracować fizycznie (nie chce im się, nie pozwala stan zdrowia), żebrzą. Wrzucam kilka groszy do puszki, którą trzyma młody mężczyzna z kartką
     "zbieram na protezy"
     Nie ma obu nóg i siedzi na małym, płaskim wózeczku na kółkach, przed sklepem jubilerskim przy Gdańskiej. Na początku trudno nam się porozumieć, bo to Ukrainiec, który prawie nie zna polskiego. Dowiaduję się, że mieszka w Warszawie, ale jeździ po całej Polsce, zatrzymując się w różnych miastach na parę dni. Nogi obciął Andriejowi pociąg. Teraz chce kupić sobie protezy. Jedna kosztuje około 2,5 tysiąca dolarów.
     Główna ulica w Bydgoszczy kojarzy się oczywiście z handlem. Na ulicy spotkać można zazwyczaj
     sezonowych sprzedawców
     Teraz oferują bazie. Później będą konwalie, grzyby... - Zarabiam średnio trzydzieści złotych dziennie. Do pracy przyszedłem o 9.30 i będę stał do 17.00 - wyjaśnia pan z wąsem, stojący w okolicach "Rywala".
     - Da się z tego wyżyć? - pytam.
     - Musi - odpowiada krótko.**