Papież nie bał się przepraszać

- Dziś czwarta rocznica śmierci Jana Pawła II. Pamiętasz co czułeś 2 kwietnia 2055 roku?
- Na początku z niedowierzaniem, potem zrobiło mi się smutno. Choć tak naprawdę to, co się stało dotarło do mnie dopiero w dniu pogrzebu Ojca Świętego. Z drugiej strony można się było tego spodziewać, ponieważ Papież ciężko chorował. Był przygotowany na swoje odejście.

- A jesteś osobą wierzącą?
- Oczywiście.

- Kim był dla ciebie Ojciec Święty? Głową Kościoła Katolickiego, autorytetem moralnym? Czy to dla ciebie to samo?
- Autorytetem był z pewnością, tak samo, jak osobą odpowiednią jako głowa Kościoła, bo miał silny charakter. Jednocześnie nie zatracił się w przywództwie, ludzie go kochali.

- Starasz się postępować według nauk Papieża?
- Nie wszystkie dobrze znam, zwłaszcza te starsze. Ale według tych, które pamiętam, z wypowiedzi, z fragmentów jego najnowszych książek, naprawdę się staram.

- Czyli czytałeś to, co On pisał.
- Tak, choć nie wszystko.

- Dla wielu osób odejście Jana Pawła II było przełomowym momentem, w którym postanawiali sobie zmienić swoje życie? Ty też miałeś takie postanowienie?
- Jeszcze przed jego śmiercią próbowałem wprowadzać jego nauki w życie.

- Utożsamiasz się z "pokoleniem JP II"?
- W "Dniach młodzieży" z Ojcem Świętym nie uczestniczyłem, bo byłem za młody. Teraz mam 18 lat, gdy zmarł miałem 14 lat. Ostatnie dwa czy trzy Jego spotkania z młodymi ludźmi oglądałem już w telewizji. Zawsze jednak darzyłem Papieża i miłością, i szacunkiem, a o to głównie chodzi.

- Co jest dla ciebie w życiu najważniejsze?
- Żyć tak, żeby nikogo za nic nie musieć przepraszać. Tak, jak Papież, który nie musiał tego robić. Choć nie obawiał się przepraszać za złe czyny innych ludzi i samego Kościoła.