Słupy milowe Löbau. Zobaczysz na nich godła Rzeczypospolitej Obojga Narodów

Zobacz wideo: Rynek pracy odporny na pandemię

Do Löbau dojedziemy najszybciej ze Zgorzelca wjeżdżając na autostradę A4, z której należy zjechać na węźle Görlitz na niemiecką drogę krajowa nr 6 – dotrzemy bezpośredniom do Löbau.

Położone w trójkącie granicznym Niemcy- Polska – Czechy miasteczko słynie z fortepianów (i pianin) marki August Förster produkowanych od roku 1859. Przed wojną należały do jednymi z najlepszych na świecie, ale ich renoma podupadła w siermiężnych czasach Niemieckiej Republiki Demokratycznej. Löbau jest także ośrodkiem przemysłu spożywczego i tekstylnego oraz produkcji rolniczej. Jednak to, co od razu rzuca się w oczy przyjezdnemu, jest spokój i porządek (pomijając jakiegoś nadgorliwego kierowcę małego autka jadącego uliczkami starówki i trąbiącego na każdego przechodnia).

Nazwa miejscowości wywodzi się z języka starołużyckiego, czyli tego, jakim władali pierwsi gospodarze tych ziem – słowiańskie plemię serbołużyckie. Chociaż z najstarszej historii wiadomo, że wcześniej mieszkały tu plemiona germańskie, zepchnięte przez Słowian w okresie wielkiej wędrówki ludów (IV – VI w.) na zachód. Wróciły tu przed rokiem 1000, mierząc się nie tylko z ówczesnymi Serbami, ale też rosnącymi w siłę Polakami, Czechami, a nawet Węgrami.

Miejscowości nazywała się więc pierwotnie Lubov. Zapożyczona została najpewniej od przymiotnika „luby“, „miły“ i z przyrostkiem dzierżawczym „ov“ przybrała określenie miejscowość.

Pod datą 1221 W dokumencie biskupa miśnieńskiego Brunona II pojawiła się pierwsza wzmianka o osadzie Lubaw typu miejskiego z miejscem handlowym. Tereny te należały wówczas do królestwa Czech, by w roku 1469 przejść na własność Węgier i powrócić w granice Czech w 1490. W roku 1635 ziemie te trafiły pod panowanie Saksonii, czyli jednego państw niemieckich. Na przestrzeni wieków nazwa ewoluowała, w drugiej połowie XVI wieku przybierając formę Lobe, Lobow, zaś 100 lat później już wyraźnie niemiecką Löbe i Löbau.

W roku 1346 Löbau przyłączyło się do Związku Sześciu Miast tworzonego też przez Budziszyn (Bautzen), Zgorzelec (Görlitz), Kamenz (Kamieniec), Żytawę (Zittau), Lubań (Lauban). Organizacja ta miała na celu ochronę szlaków handlowych przed rycerzami – rabusiami (raubritter) i jej siły zbrojne skutecznie rozprawiały się ze zbrojnymi szlacheckiego pochodzenia napadającymi na kupców.

Los nie oszczędzał jednak miasteczka – nawiedzały je wojny i pożary, przepadały zapasy sukna, z produkcji którego słynęło. Sam zaś Związek Sześciu Miast przestał praktycznie funkcjonować w roku 1547, gdy król Czech i Węgier Ferdynand I, oburzony ich rzekomą zdradą (podczas bitwy pod Mühlbergiem wojska związku nie wsparły króla), nałożył nań ogromną kontrybucję.

W roku 1635 miasto przeszło pod panowanie elektoratu Saksonii, który był niezależnym państwem, ale wchodzącym w skład Świętego Cesarstwa Rzymskiego, czyli I Rzeszy Niemieckiej. W roku W 1806, gdy utworzono królestwo Saksonii, Löbau znalazło się oczywiście w jego strukturze.

9 września 1813 roku w pobliżu Löbau i w samym miasteczku rozegrała się bitwa wojsk polskich księcia Józefa Poniatowskiego, dowódcy VIII korpusu Wielkiej Armii (napoleońskiej) z nacierającymi rosyjskimi. Poległych Polaków i Rosjan pochowano w miasteczku. W roku 1903 roku Stowarzyszenie Kriegerverein ustawiło na miejscu pochówku obelisk.

W roku 1871 Saksonia została częścią zjednoczonych Niemiec - cesarstwa niemieckiego. W tym czasie, właściwie już od lat 30. XIX stulecia, miasto intensywnie się rozwijało, lokowano tu zakłady przemysłowe, w tym wspomnianą wytwórnię fortepianów.

Miasto uniknęło zniszczeń u schyłku II wojny światowej, bowiem wojska hitlerowskie wycofały się bez walki, wysadzając tylko w powietrze mosty. Dzięki temu możemy bez oglądać to, co historia zostawiła nam w schedzie.

Wśród tutejszych zabytków największe wrażenie robi barokowo – klasycystyczny ratusz, pierwotnie późnogotycki (XV w.), wyposażony w zachowaną w prawie niezmienionej formie wieżę.

Na fasadzie zwróconej ku rynkowi znajduje się okazały, pozłacany herb miasta, zaś nad nim królewskie godło państwa z czasów unii polski – saskiej: na lewej tarczy symbole Rzeczypospolitej Obojga Narodów (polskie orły i litewska pogoń), na prawej oznaki saksońskie i dynastyczne Wettynów.

Najwyższą budowlą miasteczka jest kościół pw. św. Mikołaja, czyli Nikolaikirche z XIII wieku, pierwotnie gotycki, przebudowany w latach 1884–1885. Są tu też dwie inne świątynie z XV wieku, które zachowały późnogotycki charakter: pw. św. Ducha (Heilig-Geist) oraz św. Jana (Johanniskirche). Ten ostatni był w latach 1676–1912 kościołem Serbołużyczan i w tym języku odprawiano nabożeństwa.

Na polskich turystach wrażenie robią też słupy milowe Poczty Polsko-Saskiej z czasów Augusta II. Zachowały się w doskonałym stanie. Uwagę zwracają zawłaszcza godła Rzeczypospolitej Obojga Narodów.

Do atrakcji turystycznych w najbliższej okolicy Löbau należy także Löbauer Berg (Lubijska Hora), czyli tłumacząc na polski Lubijska Góra (448 m n.p.m.), a na niej zbudowana w roku 1854 jedyna ponoć w Europie i najstarsza na świecie żeliwna wieża widokowa.
28-metrowa konstrukcja nosi imię Fryderyka Augusta II, króla Saksonii. Na górę zaproszę jednak za tydzień.