Spływ trzech rzek. Pierwszy wiosenny [zdjęcia]

Pierwszą w pełni wiosenną przygodę z wiosłami w rękach zaczynamy pod leśniczówką Zwierzyniec (formalnie to pod-leśnictwo) nad Zwierzynką - rzeczką w Tucholskim Parku Krajobrazowym.

Oblicza Zwierzynki

Strumień to bardziej niż rzeka co się zowie, wąziutka, kręta, tu i ówdzie zwalonym drzewem lub tamą bobrową uroczo przegrodzona. Głębokość, choć niewielka, kajakiem górskim na swobodne pozwala płynięcie. A jakie widoki wokoło, jakie krajobrazy, jakie wrażenia?

O tak - Zwierzynka za piękną pannę uchodzić może. Tam, gdzie na spotkanie Struga Rzepiczna dopływa, Zwierzynka podwójną szerokość, a przy tym urodę jeszcze większą zyskuje. Dolina tu rozległa, złotymi łanami wodnych traw malowana, a dalej borów zieloną ścianą. Lewy brzeg doliny w cieniu ukryty, toteż w zimowych jeszcze barwach, prawy w słońcu skąpany, więc wiosnę coraz śmielej goszczący.

W jednym tylko miejscu dolina się zwęża - tam, gdzie do obu brzegów rzeki ziemne nasypy dochodzą. Gdyby w połowie XIX wieku pruscy inżynierowie swoje dzieło skończyli, widok byłby tu bardzo do Fojutowa podobny - akwedukt wspaniały, którym w górze wody Wielkiego Kanału Brdy płyną, dołem - Zwierzynki właśnie. Suchy kanał tylko zdołano ukończyć. Samego akweduktu zabrakło, więc woda dalej niż do Barłogów nie popłynęła (mowa o równoleżnikowym biegu Wielkiego Kanału, który ma swój południkowy odcinek zwany Małym Kanałem Brdy lub Kanałem Nawadniającym).

Przed Jeziorem Białym bór ku rzece się zbliża, cień dając i chłód niestety. Na przeciwległym brzegu jeziora plaża w Białej do wyjścia na brzeg zaprasza, do sił zregenerowania, posiłku.

Bielska Struga

Z jeziora szeroka rzeka wypływa. Nie Zwierzynka to jednak, a Bielska Struga - naturalne przedłużenie tej pierwszej. W całości płynie przez bory, na jedyną tylko na trasie osadę napotykając. Owa osada na śródleśnej polanie położona od rzeczki nazwę zapożyczył - to Bielska Struga. Szlak wodny jest piękny, dziki, zielony i jak Zwierzynka płynie przez Tucholski Park Krajobrazowy.

Na 7,5-kilometrowym odcinku od Białej do Kiełpińskiego Mostu przynajmniej kilkadziesiąt leżących w poprzek rzeki drzew można się doliczyć.

Wypłycenia, z którymi kajakarz latem ma do czynienia, teraz sporą warstwą wody przykryte. W swym dolnym biegu struga w głębokim jarze pomyka, burząc się, górski potok przypominając. Za osadą Bielska Struga spadek sięga nawet 2 promili.

Brdą do Gołąbka

Mało nam wrażeń, więc dalej Brdą płyniemy, by do biwaku Gołąbek II przed zmrokiem jeszcze dotrzeć. A tu śnieg i nagły spadek temperatury. Lodówka prawdziwa, z której na finiszu Krzysztof Dybowski niechcący korzysta. Ot, podwodny kołek, który niespodziewanie "wysadza go z siodła". Ale co to dla tak wytrawnego kajakarza?

- Płyńmy, bo Gołąbek już blisko! - pointuje Krzysztof.