Niewiele wiemy o jego życiu, zaś pochodzące z VI w. opisy jego męczeńskiej śmierci są mało prawdopodobne.
Miał pochodzić z Antiochii; w czasie prześladowań chrześcijan za czasów cesarza Dioklecjana ukrywał się w górach Libanu, został jednak pochwycony i poddany torturom.
W czasie męczarni, jakim poddawano Męczennika (rozszarpywano jego ciało żelaznymi hakami), miał zstąpić z niebios archanioł Michał i uwolnić go z pęt, a następnie przenieść do Formii.
Tam Erazm Męczennik zmarł z zadanych ran. Najstarsze ślady kultu św. Erazma pochodzą w VI w.; w Formii wzniesiono wówczas kościoły i klasztory ku jego czci i tam też - wg świadectwa św. Grzegorza I Wielkiego - złożono jego relikwie.
Świątynie poświęcone św. Erazmowi istniały także w Neapolu i Rzymie (na wzgórzu Celio). Po zajęciu Formii przez Arabów (842) relikwie św. Erazma. przeniesiono do Gaety i ukryto w filarze kościoła pw. NMP.
W 917 roku odnalazł je tam biskup Bono i ogłosił Erazma patronem tego miasta; w 1106 roku papież Paschalis II konsekrował tam katedrę NMP.
W średniowieczu Erazm był jednym z bardziej czczonych świętych (należał do tzw. czternastu wspomożycieli, wzywanych w czasie chorób, zarazy, ognia, powodzi)
Od XIV wieku jego rolę spełnia św. Roch.
W ikonografii na ogół występuje w stroju biskupim, dzierżąc w dłoni hak - narzędzie swej męki.
Jako patron marynarzy i żeglarzy niekiedy przedstawiany jest z kołem sterowym i liną okrętową w ręce.
W katedrze w Gaetano okazały paschał ozdobiono w XIII w. 24 płaskorzeźbami przedstawiającymi sceny z życia świętego. W Polsce oznaki kultu są nieliczne, choć w niektórych kościołach (głównie na Śląsku)
