To nie bajki!

     Film ma dla nas szczególne znaczenie. Wielu Pałuczan rozpozna na ekranie swoich bliskich- matkę czy córkę albo po prostu znajomych z sąsiedniej wsi. Ale nie tylko. Tam są gołębie z Gąsawy, woły z Biskupina, piękny las brzozowy w Gąsawce czy jezioro Oćwieckie. Jest dwór Popiela, zagroda Wisza i świątynia - chram Świętowita, przy których budowie wiele dni spędzili gąsawianie z Mirosławem Pawlakiem na czele. Wreszcie Świętowit, którego twórców zdradza scenograf Andrzej Haliński: - Wspaniały projekt wyszedł spod ręki pracownika Muzeum Archeologicznego w Biskupinie - Anny Grossman. A wyciosał go z ogromnego, 7-metrowego kloca drewna Zbigniew Piwoński ze Żnina.
     Nie tylko zresztą oni mają swój udział w powstawaniu dekoracji do filmu.- Spod ręki wybitnej specjalistki od ceramiki wczesnośredniowiecznej - Ady Wituckiej wyszły prawdziwe dzieła sztuki, a mieszkający w pobliskiej wsi Niedźwiady rzeźbiarz - pasjonat Krzysztof Leszczyński przy pomocy zwykłej siekiery przemienił potężny pień topoli w doskonale pływającą łódź dłubankę. On też wyciosał kilkanaście kolumn, które zdobiły zarówno podcienia dworu kniazia, jak i wnętrza izb dworskich zbudowanych w Gąsawie w opuszczonej hali stolarskiej, dla naszych potrzeb przemienioną w halę zdjęciową - "Zodiak Pictures". Hala ta miała wystarczającą powierzchnię, aby pomieścić tam wnętrza dworu Popiela i zagrody Wisza wraz z kilkoma kolejnym transformacjami - wspomina A. Haliński.
     Najpierw my!
     Roli Pałuk w filmie nie da się ominąć. One pojawiały się podczas oficjalnego wystąpienia Jerzego Hoffmana w bydgoskim Multikinie, a także podczas rozmów kuluarowych. Sam reżyser oraz producent - Jerzy Michaluk wyróżnili zresztą przybyłą na premierę ekipę żnińsko-gąsawsko-biskupińską, witając się najpierw wylewnie z Adą Witucką, a później Wiesławem Zajączkowskim. Za ich przykładem poszli inni: Zenon Żyburtowicz (foto), a także Katarzyna Bujakiewicz (Mila) wołając do Ady Wituckiej (w filmie żona Mirsza): - Moja mama! Dzień dobry!
     Już po samej projekcji filmu, gdy pojawiały się napisy końcowe, spora część widowni co chwila z uznaniem klaskała. Powód? Na ekranie można wyczytać podziękowania specjalne dla mieszkańców Pałuk, starosty, wójta Gąsawy, Muzeum Archeologicznego w Biskupinie, PSP w Żninie, Nadleśnictwa Gołąbki, LTL Camping Gąsawka i wielu innych.
     Nasz związek ze "Starą Baśnią" tak ujął A. Haliński:**- To była niecodzienna koncepcja, aby film o tak dużym rozmachu inscenizacyjnym zrealizować w całości w rejonie o promieniu nie większym niż 10 kilometrów.
     Za dziewczynami po krzakach...
     Ale realizacja, jak to zwykle z filmem bywa, kryje wiele zagadek. Jest też kilka... drobnych wpadek.
     Ewa Wiśniewska gra Jaruchę, leśną czarodziejkę. - Moja charakteryzacja polegała na tym, że marszczyłam twarz i malowano mnie pędzlem na rudo-brązowo, żebym wyglądała na okopconą. Nakładano mi szczękę, która szalenie utrudniała mówienie. Niekiedy ją sobie wydmuchiwałam. Na przykład w trakcie kręcenia najazdu Wikingów miałam właśnie głośno krzyknąć i po prostu tę szczękę wydmuchnęłam. Szczęśliwie złapałam ją w locie i nie uległa zniszczeniu. Dobrze, że w filmie tego nie widać...
     Janusz Król - odpowiedzialny za efekty specjalne, opowiada z kolei: - Opracowanie 700 litrów substancji o właściwościach gorącej smoły przeznaczonej do wylewania na ludzi szturmujących dwór Popiela wymagało ogromnej precyzji. Wykonałem wiele prób. (...) A potem na planie mieliśmy małą wpadkę. Na realizację efektu czekaliśmy pięć dni. Kiedy wreszcie nadszedł, byłem doskonale przygotowany; jeszcze tylko małe próby, konsultacje i eksperyment z suchym lodem. W kadzi przygotowana smoła, kamery ustawione, wszyscy na swoich miejscach, atmosfera napięta. Przy kadzi ustawiono amatorów - członków bractwa starej broni, którzy trzymali napięte liny. Drugi reżyser, Krzyś Zbieranek, wydał komendę: "Robimy suchą próbę dla reżysera. KAMERA! " I choć była to informacja jedynie dla filmowców, "obsługa kadzi" zupełnie niespodziewanie zaczęła lać smołę. Ekipa zaskoczona, aktorzy przerażeni. Kostiumy mieliśmy tylko na jeden dubel, a to był zimny dzień. Po komendzie "KAMERA STOP" na plan wpadł reżyser Jerzy Hoffman z pełnym bukietem wylewnych określeń dla zaistniałem sytuacji. W tym momencie ekipa zaczęła powstrzymywać dziennikarzy przed robieniem zdjęć. W totalnym zamieszaniu wszyscy chcieli odnaleźć winnego. Ja natomiast nie mogłem się powstrzymać od śmiechu...
     W rolę aktora śpiewaka, choć mało kto o tym wie, wcielił się... kompozytor muzyki do filmu, Krzesimir Dębski: - _Jest taka scena w czasie nocy Kupały, w której potrzebne były głosy dyszące niezwykłą żądzą, narastające w trudnym rytmie na 9/8. Niewielu ludzi w takim rytmie potrafi się przez dłuższą chwilę utrzymać. Więc niestety wykonałem te głosy żądzy sam, nakładając je wiele razy, korzystając z wielośladu. Powstał w ten sposób tłum pałających żądzą słowiańskich mężczyzn, którzy ganiają za dziewczynami po krzakach...
     **_Czy wiesz, że...
     - Bohdan Stupka (Popiel) to m. in. odtwórca głównej roli w "Wujaszku Wani" Czechowa (1980), a także Tewi Mleczarz w sztuce "Scholem" Aleiehema (granej w oryginale), na podstawie której powstał musical "Skrzypek na dachu".
     - Prababką Mariny Aleksandrowej była Polka - Anna Kuncewiczowa.
     - Dariusz Juzyszyn (dowódca grupy wikingów - Jarl Sigvald) od 14 roku życia czynnie uprawia sport: najpierw boks, potem wioślarstwo, a od 1974 r. lekkoatletykę - rzut dyskiem. W tej konkurencji jest wicemistrzem świata i 17-krotnym mistrzem Polski. Zadebiutował rolą Krotona w "Quo vadis" Jerzego Kawalerowicza.