Trzeci wiek lepszy niż nam się wydaje. Nie musi być smutny

- Chyba coraz częściej zastanawiają się, jak właściwie przeżywać tę ostatnią fazę życia. Z przygotowaniem do starości nie jest już tak źle.

- Naprawdę? Jakoś nie widzę takich ludzi. Obserwuję, że młodym starość wydaje się bardzo odległa. Sądzą, że spotka wszystkich dookoła, tylko nie ich.
- Można i tak interpretować. Z jednej strony młode pokolenie zauważa, że się zestarzeje i czasami wyznacza starym ludziom, jak się mają zachowywać, do czego obliguje ich życie. Chcieliby zmieniać życie starszych ludzi na swój model. Tym sposobem, jeżeli oceniają, jak zachowują się starzy to myślę, że zarazem wiedzą, do czego dążą i że też będą starzy.

- Powinni być bardziej nowocześni. To znaczy wyzbyć się cech konserwatywnych, inaczej się nosić, inaczej zachowywać, nadal prowadzić aktywny tryb życia. Czyli właściwie realizować zadania, które należą do młodego pokolenia.

- Tak. Uważają, że nie powinno być różnicy między starym a młodym pokoleniem. Uważają, że ludzie starzy czasami są zbyt konserwatywni, staroświeccy, a nie powinni tacy być.

- Jeśli te uwagi są czynione w sposób racjonalny, nie wpływają negatywnie na starszych ludzi, nie są przekazywane złośliwie, to tak.

- Młode pokolenie rzadko korzysta z doświadczenia starszego pokolenia, z ich ogromnego zasobu wiedzy. Młodzi uważają, że starsze pokolenie im nie dorównuje pod względem wykształcenia, poziomu wiedzy, że wiele rzeczy, które współczesny świat niesie, jest dla starszych niedostępnych. Mam na myśli
osiągnięcia techniczne, to co przyniosły procesy globalizacji… Zarzucają, że starsi tego nie potrafią, nie starają się zrozumieć i w związku z tym dzieli ich ogromny dystans wiedzy, osiągnięć technicznych z wszystkimi tego konsekwencjami.

- Tak, telefony komórkowe, internet, właściwie wszystkie osiągnięcia techniczne.

- Jakoś tak... Pozostaje to w sferze zarzutów. Tym bardziej, że media, w ogóle środki masowego przekazu, tej fazy życia nie pokazują w naturalnym świetle, ale wręcz zakłamują.

- Nie. Niezbyt rozumieją, co niesie z sobą ten okres życia. Panuje powszechny kult młodości. Jeśli starość się w mediach pokazuje, to nie taką, jaka jest. Pokazuje się ludzi starych jako zniedołężniałych, dziwolągi, ludzi trzeciej kategorii. Takich, którzy nie potrafią się w dzisiejszych czasach zachować, czasami posiadają wiele cech negatywnych, jak bycie konserwatywnym, zbyt religijnym. Są przedstawiani jako ci, którzy nie potrafią się wkomponować w młode pokolenie i iść z postępem.

- Zmienili się. Starsi podpatrują młode pokolenie, bacznie obserwują, co się w dzisiejszym świecie dzieje. Najlepszym tego dowodem jest chociażby masowa edukacja na uniwersytetach trzeciego wieku. Mnóstwo osób uczestniczy w różnych zajęciach, działają kluby seniora. Ludzie sami tworzą wiele organizacji, w których czują się dobrze, nawet przy kościołach.

- Tak i czują się w nim dobrze. Ponieważ jestem dyrektorem domu pomocy społecznej dla ludzi w podeszłym wieku, nawiązałem kontakty z klubami seniora byłego województwa włocławskiego. Jeździmy do tych klubów i patrzymy, że tam kwitnie życie! Ci ludzie czują się dobrze w swoim towarzystwie i wbrew pozorom potrafią się bawią! Może nawet lepiej, niż młode pokolenie!

- Te dwa światy: ludzi starszych w różnych organizacjach skupiających osoby dojrzałe wiekiem i ludzi młodych w ogóle się stykają?
- Mało. Każdy żyje obok siebie. Mało jest integracji, mało takich form, które by zbliżały ludzi różnych pokoleń. One istnieją obok siebie. Młode pokolenie mało nawiązuje do starszych. Natomiast starzy częściej sięgają do świata ludzi młodych. Starają się ich zrozumieć, żyć aktywnie. Oni już rozumieją, na czym polega pomyślne starzenie się, zapobieganie niedołężnej starości.

- Czy na to, że młode i stare pokolenie żyje obok siebie, a nie z sobą, wpływa również to, że młodzi jak najszybciej chcą się usamodzielnić, że każdy żyje na własną rękę?
- Obecne czasy, w Polsce także, charakteryzują się zmierzchem rodzin wielopokoleniowych. Młodzi są zdania, że starsi nie powinni mieszkać razem z nimi, z ich rodzinami. Co najwyżej powinni mieszkać obok, nie wtrącać się do ich życia. Ponadto młodzi czasami nie potrafią zrozumieć, że mają obowiązek opieki nad starszymi.

- Właściwie... Niby... Nasi podopieczni zawsze będą kochali swoje rodziny i zawsze znajdą tysiąc powodów, żeby uzasadnić, dlaczego się tutaj znaleźli. Ale żeby być szczerym do końca, to powiem, że domy pomocy społecznej nie są oazą szczęśliwości. W bezpośrednim obcowaniu z podopiecznymi wyczuwa się nutkę żalu, że zostali tutaj niejako odesłani. Woleliby mieszkać przy swoich rodzinach, w swoich mieszkaniach, w środowisku, gdzie przeżywali młode lata.

- Przede wszystkim powinno być wychowywanie ku starości, bo to jest warunek pomyślnego starzenia się człowieka. To oznacza przedłużenie aktywności. Wtedy i jakość życia ludzi starszych jest inna. No i moglibyśmy ograniczyć choćby wydatki na organizowanie oddziałów geriatrycznych, pomocy dla osób niepełnosprawnych.