W Koronowie po 612 latach Krzyżacy znowu starli się z polskimi rycerzami [zdjęcia z inscenizacji]

10 października 1410 roku w rejonie wsi Wilcze (położonej ok 11 km od Koronowa) rozegrała się bitwa pomiędzy rycerzami Zakonu Krzyżackiego i Polakami. Starcie zakończyło się zwycięstwem Polaków. Krzyżacy musieli zrezygnować z zakusów opanowania Kujaw i Wielkopolski. Koronowo znajdowało się wówczas w bliskiej odległości od granicy Polski z państwem Zakonu Krzyżackiego. Zwycięstwo w bitwie - która zyskała miano bitwy pod Koronowem - przyczyniło się do ustalenia pokoju w Toruniu, podpisanego w 1411 roku. Na mocy porozumienia Krzyżacy czasowo zwrócili Litwie Żmudź oraz oddali na stałe Polsce Ziemię Dobrzyńską.

Po bitwie pod Grunwaldem nastąpiło nieudane oblężenie zamku w Malborku. 14 września 1410 r. Jagiełło wydał nakaz zaprzestania oblężenia, rozwiązał armię i nakazał wycofanie na Kujawy. Siły krzyżackie powiększały się, a z kolei siły polsko-litewskie malały. Na początku października Jagiełło zwołał pospolite ruszenie, które miało przeciwstawić się połączeniu posiłków Krzyżackich, idących z zachodu, z armią inflancką, operującą na Ziemi Chełmińskiej. Do zbrojnej konfrontacji wojsk polskich z krzyżackimi doszło w pobliżu Koronowa.
Wójt Michał Küchmeister, naczelnego wodza armii krzyżackiej, który w tym czasie oblegał zamek w Tucholi, na wieść o koncentracji polskiej armii w Koronowie, zdecydował się odesłać część swojego wojska, by rozbić Polaków w Koronowie. Wojska Küchmeistera pod Tucholą wynosiły około 3500 zbrojnych konnych. Większość wojów pod wodzą Küchmeistera ruszyła w kierunku Koronowa i rankiem 10 października dotarła do Buszkowa. Tam Krzyżacy schwytali dwóch polskich wywiadowców, którzy przekonali krzyżackiego dowódcę, iż w Koronowie stacjonuje zbieranina niedoświadczonych w walce chłopów i niedużych sił wojskowych. Krzyżacy ruszyli w kierunku Koronowa, a gdy Küchmeister zorientował się, że mają do czynienia z gotowym do walki wojskiem, zarządził odwrót. Za Krzyżakami ruszyła polska armia. Źródła podają, że Władysław II Jagiełło wysłał przeciwko nim liczące 2 tysiące zbrojnych oddziały pod dowództwem Sędziwoja z Ostroga i Piotra Niedźwiedzkiego. Polacy doścignęli krzyżacką jazdę koło wsi Łąsko, gdzie doszło do typowo średniowiecznej bitwy.

Krzyżacy zajęli pozycję na wzgórzu między Buszkowem a Łąskiem. Polacy stanęli pod nim. Armie stanęły w szyku - w pierwszej linii ustawili się rycerze, za nimi giermkowie. Rozgorzała kilkugodzinna bitwa, w trakcie której prowadzono wiele pojedynków rycerskich. Dwukrotnie bitwę przerywano, by walczący mogli nabrać sił, a pole bitwy mogło być uprzątnięte. W trakcie przerw wymieniano jeńców, a nawet prowadzono konwersacje. Po drugiej przerwie Polakom udało zdobyć się chorągiew wroga, co wywołało popłoch w szeregach Krzyżaków, a następnie ich ucieczkę. Istnieje teza, że stało się tak, bowiem często zwinięcie gonfalonu (najważniejszej chorągwi bitewnej) było dla wojsk znakiem do odwrotu. Za uciekającymi Krzyżakami ruszyła polska jazda. W efekcie pościgu zdobyto łupy i pojmano wielu Krzyżackich wojów, gości oraz samego dowodzącego bitwą naczelnego wodza armii krzyżackiej Michaela Küchmeister von Sternberga.

Po bitwie w Bydgoszczy król Polski Władysław II Jagiełło wydał ucztę, w której udział wzięli m.in. pojmani jeńcy. Warto zauważyć, że traktowano ich z szacunkiem i honorami rycerskimi, by przeciwdziałać propagandzie krzyżackiej, która jawiła Polaków jako pogańskich dzikusów, bez cnót, zasad i honoru. Wszyscy jeńcy zostali spisani i uwolnieni 15 października. W niewoli pozostał jedynie wódz Krzyżaków Michael Küchmeister von Sternberg. Chorągiew zdobyta w trakcie bitwy pod Koronowem zawisła na Wawelu obok chorągwi krzyżackiej, którą zdobyto w trakcie bitwy pod Grunwaldem.