Urodził się w Toruniu, ale jego rodzice pochodzą z Podola pod Ciechocinkiem. Do szkół chodził w Wałczu, bo tam rodzice pojechali za pracą. W 1982 roku przyjechał na studia chemiczne do Torunia. Pierwszą pracę dostał w szkole w Wałczu, do której sam wcześniej uczęszczał. Uczył chemii i matematyki. Po odbyciu służby wojskowej przyjechał ponownie do Torunia i rozpoczął studia doktoranckie. Zajmował się polimerami i membranami polimerowymi. Eksperymentalna praca bardzo go pociągała. Zdecydował się jednak na podjęcie pracy w szkole.
Od 13 lat uczy w SP 3. Kiedyś uczył chemii, teraz tylko matematyki. Jest też zastępcą dyrektora.
- Matematyka wciąż jest moją pasją, bardzo lubię uczyć młodzież - mówi. - Niektórzy nie lubią matematyki, ale myślę, że wynika to z tego, że nie każdemu chce się matematykę zrozumieć. U niektórych do umysłu wkrada się lenistwo, dzieci chcą ułatwień życia, nie lubią łamać sobie głowy. A szkoda, bo znajomość matematyki pomaga na co dzień.
Dariusz potrafi zachęcić uczniów do matematyki. Nigdy nie macha ręką, nie mówi, że nie warto tłumaczyć.
- Opowiadam im o robieniu zakupów w sklepie, podczas których przydaje się sprawne liczenie - powiada. - Do geometrii zachęcam poprzez pokazywanie regularności i piękna figur. Może kiedyś będą architektami...Teraz życie biegnie szybciej, uczniowie poświęcają mniej czasu na skupienie, na skrupulatność. Wciąż gdzieś biegną, zapominają, że osiąga się coś poprzez staranność w myśleniu i działaniu.
Dariusz zapewnia, że lubi myśleć, sprawia mu przyjemność rozwiązywanie zadań, szarad i łamigłówek, które innym przysparzają trudności. Dla relaksu uczy się wieczorami języka angielskiego. Sam, bo do nauki potrzebuje spokoju.__
- Nauka języka obcego to też matematyka - zapewnia. - Poznając struktury językowe, również układamy w głowie swego rodzaju równania, wzory. Wszystkie zjawiska zachodzące w świecie można zapisać za pomocą równań.
Oprócz zdolności matematycznych, Dariusz też muzykuje. Od dziecka gra na akordeonie. Jest muzykiem podczas rodzinnych uroczystości, ale również włącza się w szkolne imprezy. W ten sposób integruje się z uczniami, a oni mają z kogo czerpać przykład, również artystyczny.
Barbara - jego żona - pracuje w banku. Syn Krzysztof, gimnazjalista, jest uczniem szkoły muzycznej (gra na fortepianie i na gitarze i ma już sporo osiągnięć). Córka Martynka ma roczek i z ostatnich osiągnięć najlepiej pamięta naukę chodzenia. Może kiedyś pobiegnie z tatą w maratonie, bo Dariusz do maratonu się właśnie przymierza. Już biega w ramach treningu.
