Drugi kanał był szerszy

     Podobno na wieść o uruchomieniu nowego szlaku wodnego 1 kwietnia 1915 r. cesarz Wilhelm II cieszył się nie mniej niż z informacji o zwycięstwach na froncie wschodnim. Bo kanał miał ogromne znaczenie dla całych Niemiec.
     Choć pierwsze barki przepłyneły przez Bydgoszcz już w 1775 r., to od początku kupcy narzekali na ten szlak. Był płytki, wąski, kręty, brzegi wciąż mu się obsypywały, miał zbyt dużo śluz, więc jego pokonanie zabierało aż całą dobę.
     Władze miasta robiły co mogły, żeby poprawić żeglowność - przede wszystkim na własny koszt zastępowały stare mosty nowymi, o większym prześwicie. Jednak bez pomocy państwa niewiele mogły zmienić, a Berlin nie spieszył się z większą pomocą. Dopiero pogłoski o tym, że cesarz Rosji planuje wybudować konkurencyjny kanał między Wisłą a Wartą zmieniły nastawienie rządu Rzeszy. 1 kwietnia 1905 r. Sejm przyznał fundusze na przystosowanie szlaku do przepuszczania 500-tonowych barek, czyli dwukrotnie większych niż dotychczas.
     Przez pięć lat przygotowano nowe plany. Inżynierowie zdecydowali, że nie ma sensu poszerzać ostatniego odcinka kanału w samym mieście, na którym funkcjonowało aż sześć śluz. Wytyczono zupełnie nowy szlak. Jeszcze przed śluzą nr 6 drogę poprowadzono bardziej na północ. Zamiast 6 małych śluz zbudowano tu zaledwie dwie, ale dużo większe (dziś Czyżkówko i Okole). Nowy przekop liczył 600 metrów.
     Inauguracja nowej drogi odbyła się 1 kwietnia 1915 r. W ten sposób po 142 latach od rozpoczęcia inwestycji, kanał zaczął spełniać nadzieje, które pokładały w nim władze niemieckie. Rozwój handlu ograniczała na razie tylko wojna. Nikt z budowniczych nie spodziewał się, że już w 1920 r. cały szlak przejmie odrodzona Polska.
     **