Słuchaj - dworek został wzniesiony przed 1910 rokiem. Jest to budynek wzniesio­ny na planie wydłużonego prostokąta. Jego dłuższa elewacja jest pięcioosiowa, a krótsza dwuosiowa. Od strony byłego ogrodu i parku wznosi się piętrowa fa­cjata. Główne wejście do dworu mieści weranda z ceglanymi i otynkowanymi schodami. Na werandzie znajduje się ta­ras widokowy z murowaną balustradą. W górnej części facjata jest doświetlo­na trzema, prostokątnymi oknami. Do krótszej elewacji jest dobudowana przy­budówka. Para kwadratowych okien oświetla strych. Dach dworku jest niski, dwuspadowy o małym nachyleniu. Po II wojnie światowej w dwor­ku znajdowała się spółdzielnia produk­cyjna. Ostatni większy remont przepro­wadzono w 1967 roku. obecnie mieszka w nim kilak rodzin. Na szczególną uwa­gę zasługuje znajdująca się obok dworu murowana, zabytkowa stodoła (z artykułu Dominiki Kęprowskiej w publikacji pod redakcją Szymona Wiśniewskiego)

Płonne - na przełomie XVII i XVIII wie-ku dobra Płonne weszły w posiadanie rodziny Dziewanowskich, którzy byli ich właścicielami do 1818 roku. wówczas Dominik Dziewanowski sprzedał je Melchiorowi Piwnickiemu. W rękach tej rodziny majątek przetrwał do 1939 roku. „Mnie ta przyroda tu trzyma te jeziora strumienie….”- tak pisała o Płonnym Maria Dąbrowska w swojej powieści ,,Noce i Dnie”. Przebywała w miejscowości w latach 1925-1928 odwiedzając swoją siostrę Helenę Hepke - żonę administratora w Płonnym. Obecnie z majątku pozostał tylko park oraz część zabudować folwarcznych. Park dworski pochodzi z 2 poło-wy XIX wieku i ma łączną powierzchnię około 2,91 ha. Rośnie tam wiele gatun­ków drzew m.in. jesiony, świerki pospo­lite, modrzew polska, dąb szypułkowy. Przed kilkoma laty park został odkupiony od gminy i obecnie stanowi własność prywatną (z artykułu Magdaleny Kaszuby w publikacji pod redakcją Szymona Wiśniewskiego)

Bocheniec - na początku XVIII wieku dostał się w ręce Dziewanow­skich z Dziewanowa herbu Jastrzębiec, w których rękach z krótkimi prze­rwami znajdował się do 1842 roku. Dwór wybudowany został w pierw­szej połowie XIX w. dla właścicieli wsi. Ostatnimi właścicielami majątku byli Kazimiera i Bolesław Płońscy. Tuż po wojnie Skarb Państwa przejął dwór. Został on powiększony o piętro i utworzono w nim mieszkania. Nie­gdyś wokół niego znajdował się park. Budynek jest murowany z ce­gły i otynkowany. W jego przedniej części znajduje się wydatny ganek. Jest on otwarty na trzy strony arka­dami filarowymi, opięty pilastrami dźwigającymi uproszczone belkowa­nie i trójkątny przyczółek. Pierwotne wejście pod gankiem zostało zamu­rowane. Na elewacji znajdują się śla­dy zniszczonej dekoracji stiukowej o motywach festonów i kokard. Dach na początku był siodłowy, jednak w związku z nadbudową dworu został przekształcony i pokryty dachówką (z artykułu Joanny Szwarackiej w publikacji pod redakcją Szymona Wiśniewskiego)

Nowa Wieś - dwór w Nowej Wsi uległ całkowitej przebudowie na początku lat siedemdziesiątych i upodobnił się do typowego bloku mieszkalnego. Dwór miał rozplanowanie na kształt wydłużonego prostokąta, Był podpiwniczony. Jednak utracił on dwuspadowy dach oraz umieszczony, podobnie jak i w innych obiektach tego typu, trójkątny piętrowy ryzalit. Po likwidacji dachu i ryzalitu dwór nadbudowano o jedno piętro przykryte płaskim dachem z papy. Majątek w Nowej Wsi obejmo-wał również oficynę, oborę usytuowaną na północ od dworu, park dworski, założony najprawdopo­dobniej w II połowie XIX w. oraz czwo­raki usytuowane od strony wsi Zawada. Majątkiem zarządzała rodzina Prabuc­kich (z artykułu Jacka Maćkiewicza w publikacji pod redakcją Szymona Wiśniewskiego)