Jemioła coraz mocniej atakuje nasze lasy, parki i skwery. Sprzyja jej ocieplenie klimatu

Zobacz wideo: Dramatyczne dane dotyczące zgonów w Polsce

Jemioła atakuje podstępnie – początkowo nie jest widoczna dla człowieka w koronie drzew, bo jest zielona (ma zdolność do fotosyntezy, czyli wytwarzania związków organicznych z materii nieorganicznej). Jednak po pewnym czasie igliwie szarzeje i opada na ziemię, a przestrzeń w koronie drzewa wypełnia praktycznie w całości jemioła – jej zielone, coraz większe kule.

- Jeszcze kilka lat temu uważaliśmy, że jemioła występuje tylko na drzewostanach liściastych, ale okazało się, że atakuje także iglasty, zwłaszcza sosny. A przecież nasze lasy to głównie takie drzewa. Problem jest ogromny, bo jemioła na tak dużą skalę opanowuje drzewo, że to umiera – przyznaje Honorata Galczewska, rzecznik prasowa Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Toruniu.

Jemioła rzadziej pojawia się w Borach Tucholskich (przynajmniej na razie), za to częściej w bardziej suchej Puszczy Bydgoskiej.
Leśnicy tak naprawdę zaczynają zastanawiać się, jak walczyć z tym problemem. Na razie wykonują jego „mapowanie”, w czym bardzo pomagają im drony wyposażone w kamery i aparaty fotograficzne.

Los drzewa zaatakowanego przez jemiołę jest właściwie przesądzony, bowiem ta nie tylko wnika w tkankę swego żywiciela i czerpie jego składniki odżywcze, ale też intensywnie pochłania wodę pobieraną przez drzewo z gleby. A to ma ogromne znaczenie dla kondycji drzewa w okresach suszy – te robi wszystko, aby zmniejszyć parowanie do atmosfery i zachować jak najwięcej wody (np. szpilki zamykają się), zaś jemioła nadal chłonie wodę. I dlatego nawet podczas suszy jest soczysto zielona. transpiruje. Co gorsza, badania naukowe potwierdzają, iż w miejscach wnikania jemioły do drzewa, zdarzają się zakażenia grzybami.

Specjaliści z Lasów Państwowych zidentyfikowali trzy podgatunki jemioły, które występują tylko na określonych gatunkach drzew. Od dawna w naszych parkach i starych sadach na topolach, brzozach, lipach, klonach, olszach, a nawet na jabłoniach i gruszach występuje jemioła pospolita (Viscum album ssp. album). Za to nie spotka się jej na buku zwyczajnym, jesionie wyniosłym i dębie.

Jednak w ostatnich latach zaobserwowano prawdziwą ekspansję jemioły pospolitej rozpierzchłej (Viscum album ssp. Austriacum). To właśnie ona atakuje sosnę, zaś rzadziej modrzew i świerk.

Jest jeszcze jemioła pospolita jodłowa (Viscum album ssp. abietis), która upodobała sobie wyłącznie jodłę.

Naukowcy doszli do wniosku, że jemioła stała się ciepłolubnym gatunkiem, który rozwija się dzięki ociepleniu klimatu i doskonale wykorzystuje to, że drzewa są z tego powodu osłabione.

Problem zauważono kilka lat temu, gdy coraz częściej pojawiały się łagodne zimy (bez mrozu i śniegu, a nawet deszczu). To powodowało tzw. kompleks posuchy - przesuszenie gleby, obniżenie wód gruntowych i przerwanie kapilarnej łączności z wierzchnimi warstwami gleby (brak możliwości pobrania wody z głębszych warstw gleby).