Kujawski kurort z tężniami

Budynek łazienek kąpielowych w inowrocławskim parku Zdrojowym. W budynku mieści się również siedziba zarządu spółki "Solanki Uzdrowisko".

Do kujawskiego zdrojowiska przyjeżdżają kuracjusze z kraju i ze świata. Wykorzystując naturalne produkty lecznicze, takie jak solanki chlorkowo-sodowe, bromkowe i magnezowe oraz najwyższej jakości borowinę leczy się tu wiele chorób układu ruchu, kostno-stawowego, krążenia, nerwowego i oddechowego. Czynnikiem sprzyjającym kuracji jest nizinny klimat, mający dobroczynny wpływ w rehabilitacji osób z chorobami serca i po zawale.

Uzdrowisko w Inowrocławiu powstało dzięki pokładom solanki, obficie występującej pod miastem. Na jej dobroczynne, lecznicze znaczenie zwrócił uwagę dr Zygmunt Wilkoński, z którego inicjatywy w 1875 r. powstała spółka pod nazwą Towarzystwo Akcyjne "Solanki Inowrocławskie". Założono 16-hektarowy park - dzisiejsze Solanki - rozpoczęto budowę pierwszych obiektów uzdrowiskowych. Powstały wówczas zakłady kąpielowe, dom kuracyjny, pijalnia wód zdrojowych. Tutejsi lekarze przywracali do zdrowia cierpiących na reumatyzm, choroby skóry, dolegliwości kobiece i dziecięcą gruźlicę węzłów chłonnych.

Konkurent Ciechocinka

Największy rozkwit uzdrowiska nastąpił w międzywojniu. Stało się ono wówczas bardzo modne, a traktowano je po trosze jako przeciwwagę dla kosmpolitycznego i snobistycznego Ciechocinka. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w zdrojowisku nastąpiły znaczne zmiany. Zmodernizowano zakłady kąpielowe, nadając im bardziej atrakcyjne, nowoczesne kształty. Powstały wówczas prawdziwe perełki architektoniczne - Zakład Kąpieli Borowinowych, piękny, monumentalny gmach Zakładu Przyrodoleczniczego (tzw. wziewalnię) czy zachwycający stylem modernistycznym budynek Sanatorium Ubezpieczalni Krajowej. Znacznie powiększono obszar parku Zdrojowego. Wytyczono deptak, wzbogacając Solanki o nieodłączny element uzdrowiskowego krajobrazu - muszlę koncertową.

Politycy, generałowie, artyści

Tężnie solankowe w Inowrocławiu to prawdziwa wizytówka i symbol kujawskiego kurortu

Inowrocławski zdrój przeżywał wówczas okres prawdziwej prosperity i cieszył się dużą renomą wśród rodaków. Reperować zdrowie przyjeżdżało to wielu sławnych Polaków, że wymieńmy choćby premiera Władysława Grabskiego, gen. Władysława Sikorskiego, gen. Józefa Hallera, sportowca Janusza Kusocińskiego, znakomitego aktora Ludwika Sempolińskiego, wojewodę pomorskiego (późniejszego prezydenta RP na uchodźstwie) Władysława Raczkiewicza czy prezydenta Warszawy Stefana Starzyńskiego. W Inowrocławiu kurowała się nawet Maria Konopnicka i "Meteor Młodej Polski" Stanisław Przybyszewski.

Powrót do korzeni

Odkrycie bogatych złóż solanki gorzkiej po II wojnie światowej przyczyniło się do dalszego rozwoju uzdrowiska. Zbudowano sanatoria branżowe, a pod koniec lat 80. ub. wieku oddano do użytku najnowocześniejszy wówczas w kraju zespół sanatoriów "Kombatant". W ubiegłym dziesięcioleciu przedsiębiorstwo państwowe zarządzające największą częścią bazy uzdrowiska zostało przekształcone w spółkę skarbu państwa, co miało rozpocząć proces prywatyzacji. Dziś firma będąca bezpośrednim sukcesorem Towarzystwa Akcyjnego "Solanki Inowrocławskie" działa pod nazwą "SOLANKI" Uzdrowisko Inowrocław.

Piękna enklawa

Ozdobą Inowrocławia jest ukształtowany w stylu francuskim park Zdrojowy o powierzchni ok. 55 ha, największa w mieście enklawa zieleni. Tu zlokalizowane są niemal wszystkie obiekty uzdrowiskowe. Największą atrakcją części zdrojowej Inowrocławia są tężnie solankowe, zbudowane w latach 1994-2002. Po drewnianej konstrukcji z gałązkami tarniny ścieka rozcieńczona solanka wytwarzając leczniczy aerozol, korzystnie działający w schorzeniach górnych dróg oddechowych, nerwicy i tarczycy. Inowrocławskie tężnie mają kształt dwóch połączonych pięcioboków z wieżyczką, tarasem widokowym i grzybkami inhalacyjnymi. W Polsce tylko Ciechocinek i Konstancin mogą się pochwalić podobnymi obiektami. Inną atrakcją jest pomnik-ławeczka gen. W. Sikorskiego.