Miłe wspomnienia

     Zaborowo - to wieś, która w ubiegłym wieku znajdowała się na terenie należącym do zaboru pruskiego. W tamtych latach w dzisiejszej gminie Górzno pobudowano kilka szkół. Szkoła podstawowa w Zaborowie powstała w 1903 roku, rok później została oddana do użytku. Do pierwszej wojny światowej kierownikiem był niejaki Mantel, po nim Hopte, Schwoch - Niemcy, których imion dziś już nikt nie pamięta.
     Po pierwszej wojnie światowej pierwszym polskim kierownikiem został Jan Gęstwicki. Pracował 24 lata do 1947 roku. Po Gęstwickim szkolną placówkę przejęła Helena Zdrenka, jej dzieło kontynuowała od 1960 roku Leokadia Marchlewska. Przez te wszystkie lata było tak, że sale lekcyjne znajdowały się na parterze, na piętrze mieszkali kolejni nauczyciele.
     W 1979 roku kierowanie szkołą powierzono Maksymilianowi Szóstakowskiemu, który szefował placówce do 1997 roku, kiedy to szkoła zaborowska stanowiła już tylko filię podstawówki w Górznie. Od tego czasu pieczę nad wiejską szkołą sprawuje Liliana Kwas.
     Szkoła w Zaborowie, choć wiejska, wykształciła liczne grono uczniów, którzy bez żadnych problemów zdawali egzaminy do szkół średnich. Bywało i tak, że Górzno (w końcu miasto) zazdrościło osiągnięć edukacyjnych małej wiejskiej szkółce.
     - Myślę, że była to zasługa dobrej, świetnie wykształconej jak na tamte lata kadry pedagogicznej. Nasi nauczyciele mieli pokończone studium nauczycielskie. Poziom nauki w Zaborowie był naprawdę wysoki. Zaborowo stawiano jako niedościgniony wzór do naśladowania dla nauczycieli górznieńskich. A jacy__zgrani i chętni do współpracy byli w tamtych latach nasi nauczyciele! Żyło nam się skromnie ale twórczo i wesoło - wspomina Maksymilian Szóstakowski, emerytowany dyrektor szkoły w Zaborowie.
     Szkoła z wielkim powodzeniem pełniła także służbę na rzecz krzewienia kultury w środowisku wiejskim. Była domem otwartym dla myśli, twórczej pracy, zwyczajnych spotkań - nie w sklepie, na przystanku, ale właśnie tu. Dlatego miała autorytet.